Ενώ συνήθως είμαι αντίθετη στην παρακολούθηση ταινιών στο σινεμά (κυρίως λόγω εισιτηρίου), αυτή τη φορά δεν μπορούσα να κρατηθώ. Βασικός λόγος η μανία μου με την τριλογία των συγκεκριμένων βιβλίων και η ανυπομονησία μου να δω την μεταφορά τους σε μία μεγάλη οθόνη και όχι σε αυτήν του υπολογιστή μου. Και έχω ένα πράγμα μόνο να πω: Δεν μετάνιωσα ούτε στο ελάχιστο που δεν περίμενα να κατεβάσω την ταινία και να την δω μόνη μου στο σπίτι, αλλά αντίθετα χάρηκα που πήγα και την απόλαυσα σε μια μεγάλη αίθουσα του σινεμά. Ο λόγος για την δημιουργία της Suzanne Collins, τους "Αγώνες Πείνας".
Κάθε χρόνο, στα ερείπια που κάποτε ήταν η Β. Αμερική, υπάρχει πλέον ένα απολυταρχικό καθεστώς. Στην Πάνεμ, η λαμπερή πρωτεύουσά της Κάπιτολ επιβάλλει στη δώδεκα Περιοχές της, που την τροφοδοτούν, να στείλουν από ένα κορίτσι κι ένα αγόρι για να διαγωνιστούν στους Αγώνες Πείνας. Ένα είδος τιμωρίας για μια εξέγερση που έγινε στο παρελθόν και μια συνεχιζόμενη τακτική εκφοβισμού της κυβέρνησης, οι Αγώνες Πείνας είναι ένα εθνικό τηλεοπτικό γεγονός στο οποίο «Φόροι» πρέπει να αγωνιστούν ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου. Από την Περιοχή 12 η Κάτνις Έβερντιν αναγκάζεται να προσφέρει τον εαυτό της εθελοντικά για να σώσει την αδερφή της που επιλέχτηκε. Μαζί της κληρώνεται και ο Πίτα, ο γιος του φούρναρη. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν από το πουθενά σταρ ενός φρικιαστικού ριάλιτι που μόνο αποτέλεσμα έχει τον θάνατο.
Μπορώ με άνεση να πω ότι εξεπλάγην. Και όχι, δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά με την απρόσμενα ευχάριστη! Σε μια εποχή που το Hollywood έχει σοβαρά ξεμείνει από ιδέες και αποφασίζεται να γίνει ταινία όποιο βιβλίο πέσει στα χέρια των σεναριογράφων, οι "Αγώνες Πείνας" ξέφυγαν από τον γενικό κανόνα. Για όσους απέχουν από τον κόσμο των μεταφερθέντων βιβλίων στην μεγάλη οθόνη τον τελευταίο καιρό, να ενημερώσω ότι είτε το βιβλίο είναι αριστούργημα είτε όχι, οι σεναριογράφοι το μεταφέρουν στην χολιγουντιανή πλευρά του όπου όλα είναι ιδανικά και μάλιστα το γράφουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο εμπορικό, με στόχο φυσικά την πώληση χιλιάδων εισιτηρίων. Αυτό όμως δεν έγινε με τους Αγώνες. Όχι.
Τα βιβλία είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, σαν να διηγείται δηλαδή η Κάτνις. Έτσι, ο σκηνοθέτης της ταινίας Gary Ross αποφάσισε να γυρίσει την ταινία με ακριβώς αυτόν τον τρόπο. H κάμερα ακολουθεί την Κάτνις και ο θεατής είναι σαν να παρακολουθεί από το τα δικά της μάτια. Δεν θα σας πω ψέματα, η τεχνική αυτή κουράζει λίγο γιατί κάποιες σκηνές κουνιούνται αρκετά. Ωστόσο, η σκηνοθεσία πέρα απ'αυτά είναι απλά μαγική. Ο Gary Ross κατόρθωσε να φτιάξει αυτήν την ταινία με αριστοτεχνία, χωρίς υπερβολές, χωρίς κοιλιές στο έργο και βίαια πλάνα που θα οδηγούσαν την ταινία στην βαθμολόγηση με R (μεταξύ μας, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να μείνει η ταινία στο PG13, αλλιώς θα έχαναν πολλά εισιτήρια). Όπως και να το κάνεις, έχεις να πραγματευτείς με παιδιά που πρέπει να σκοτώσουν το ένα το άλλο. Η βία θα είναι περισσότερο ωμή από αυτήν που απεικονίζεται, απτή απόδειξη και το βιβλίο. Δεν μπορώ λοιπόν να σταματήσω να σκέφτομαι πού θα έφτανε η ταινία και πώς θα ήταν, εάν ο Ross τολμούσε την προσέγγιση της σκληρότητας με πιο "γυμνό" τρόπο.
Οι καλοί λόγοι όμως δεν θα δοθούν μόνο στον σκηνοθέτη και τους σεναριογράφους αλλά στην Jennifer Lawrence, την πρωταγωνίστρια της ταινίας η οποία σε ηλικία μόλις 22 χρονών έχει ήδη προταθεί για ένα βραβείο Όσκαρ. Πολλοί δεν την παίρνουν με καλό μάτι και πολλοί την λατρεύουν. Εγώ βρισκόμουν κάπου στο ενδιάμεσο. Δεν τρελαινόμουν αλλά και επίσης δεν δήλωνα ότι δεν την χωνεύω, ακόμα και μετά που είδα την ταινία για την οποία προτάθηκε για βραβείο Ακαδημίας. Μετά την ταινία όμως μπορώ να πω ότι ανέβηκε επίπεδα στην εκτίμησή μου. Εκτέλεσε με ακρίβεια τον ρόλο της Κάτνις, βάζοντας τον εαυτό της στην θέση της ηρωίδας. Μπορούσες με άνεση να καταλάβεις πότε αισθανόταν άγχος, απόγνωση, θυμό, θλίψη και ανακούφιση. Αυτή η ικανότητά της όμως δεν ήταν η ίδια που την έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έργου να σκέφτεται: "πωπω, ζωή και αυτή! Να ζεις συνεχώς με τον φόβο ότι αυτή η χρονιά ίσως να είναι η τελευταία που ζει κανείς!" , ή : "Τι άγχος και αυτό! Ποιος θα κληρωθεί άσχετα με το πόσους κλήρους με το όνομά του υπάρχουν μέσα στις κάλπες!". Αυτό ήταν που κατάφερε με μεγάλη δεξιοτεχνία η
Lawrence . Έβαζε τον θεατή στην ψυχολογία ενός πιθανού φόρου και ενός πιθανού μέλλοντα νεκρού.
Δυστυχώς δεν θα πω τα ίδια επαινετικά λόγια και για τον συμπρωταγωνιστή της, Josh Hutcherson. Με το που αποκαλύφθηκε το καστ της ταινίας, ενώ συμπαθώ τον ηθοποιό, ήμουν τελείως κάθετη με την επιλογή αυτή, και συνεχίζω να είμαι. Όχι ότι το παιδί έκανε κακή δουλειά, προς Θεού, απλά (καθώς δεν είμαι ακόμα επαγγελματίας κριτικός) άμα δεν μου γεμίσει το μάτι από την αρχή με την επιλογή του ηθοποιού, θα χρειαστεί να δω μπροστά μου επίδειξη μεγάλου υποκριτικού ταλέντου για να αλλάξω γνώμη. Και καθώς αυτός δεν είναι το κλειδί της ιστορίας, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος της τριλογίας, η παρουσία του στο έργο μου πέρασε ελαφρώς αδιάφορη.. Ίσως στις επόμενες ταινίες που ο ρόλος είναι ελαφρώς πιο καταλυτικός οι απόψεις μου να βελτιωθούν. Αν και , κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου άρθρου έγινε γνωστό πως ο σκηνοθέτης των Αγώνων Πείνας, Gary Ross, δεν θα σκηνοθετήσει το δεύτερο μέρος, γνωστό στους φαν ως "Φωτιά". Οπότε, για όποιον έχει δει την ταινία , θα καταλάβει γιατί θα είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική προς το σίκουέλ της.
Κάθε χρόνο, στα ερείπια που κάποτε ήταν η Β. Αμερική, υπάρχει πλέον ένα απολυταρχικό καθεστώς. Στην Πάνεμ, η λαμπερή πρωτεύουσά της Κάπιτολ επιβάλλει στη δώδεκα Περιοχές της, που την τροφοδοτούν, να στείλουν από ένα κορίτσι κι ένα αγόρι για να διαγωνιστούν στους Αγώνες Πείνας. Ένα είδος τιμωρίας για μια εξέγερση που έγινε στο παρελθόν και μια συνεχιζόμενη τακτική εκφοβισμού της κυβέρνησης, οι Αγώνες Πείνας είναι ένα εθνικό τηλεοπτικό γεγονός στο οποίο «Φόροι» πρέπει να αγωνιστούν ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου. Από την Περιοχή 12 η Κάτνις Έβερντιν αναγκάζεται να προσφέρει τον εαυτό της εθελοντικά για να σώσει την αδερφή της που επιλέχτηκε. Μαζί της κληρώνεται και ο Πίτα, ο γιος του φούρναρη. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν από το πουθενά σταρ ενός φρικιαστικού ριάλιτι που μόνο αποτέλεσμα έχει τον θάνατο.
Μπορώ με άνεση να πω ότι εξεπλάγην. Και όχι, δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά με την απρόσμενα ευχάριστη! Σε μια εποχή που το Hollywood έχει σοβαρά ξεμείνει από ιδέες και αποφασίζεται να γίνει ταινία όποιο βιβλίο πέσει στα χέρια των σεναριογράφων, οι "Αγώνες Πείνας" ξέφυγαν από τον γενικό κανόνα. Για όσους απέχουν από τον κόσμο των μεταφερθέντων βιβλίων στην μεγάλη οθόνη τον τελευταίο καιρό, να ενημερώσω ότι είτε το βιβλίο είναι αριστούργημα είτε όχι, οι σεναριογράφοι το μεταφέρουν στην χολιγουντιανή πλευρά του όπου όλα είναι ιδανικά και μάλιστα το γράφουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο εμπορικό, με στόχο φυσικά την πώληση χιλιάδων εισιτηρίων. Αυτό όμως δεν έγινε με τους Αγώνες. Όχι.Τα βιβλία είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, σαν να διηγείται δηλαδή η Κάτνις. Έτσι, ο σκηνοθέτης της ταινίας Gary Ross αποφάσισε να γυρίσει την ταινία με ακριβώς αυτόν τον τρόπο. H κάμερα ακολουθεί την Κάτνις και ο θεατής είναι σαν να παρακολουθεί από το τα δικά της μάτια. Δεν θα σας πω ψέματα, η τεχνική αυτή κουράζει λίγο γιατί κάποιες σκηνές κουνιούνται αρκετά. Ωστόσο, η σκηνοθεσία πέρα απ'αυτά είναι απλά μαγική. Ο Gary Ross κατόρθωσε να φτιάξει αυτήν την ταινία με αριστοτεχνία, χωρίς υπερβολές, χωρίς κοιλιές στο έργο και βίαια πλάνα που θα οδηγούσαν την ταινία στην βαθμολόγηση με R (μεταξύ μας, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να μείνει η ταινία στο PG13, αλλιώς θα έχαναν πολλά εισιτήρια). Όπως και να το κάνεις, έχεις να πραγματευτείς με παιδιά που πρέπει να σκοτώσουν το ένα το άλλο. Η βία θα είναι περισσότερο ωμή από αυτήν που απεικονίζεται, απτή απόδειξη και το βιβλίο. Δεν μπορώ λοιπόν να σταματήσω να σκέφτομαι πού θα έφτανε η ταινία και πώς θα ήταν, εάν ο Ross τολμούσε την προσέγγιση της σκληρότητας με πιο "γυμνό" τρόπο.
Οι καλοί λόγοι όμως δεν θα δοθούν μόνο στον σκηνοθέτη και τους σεναριογράφους αλλά στην Jennifer Lawrence, την πρωταγωνίστρια της ταινίας η οποία σε ηλικία μόλις 22 χρονών έχει ήδη προταθεί για ένα βραβείο Όσκαρ. Πολλοί δεν την παίρνουν με καλό μάτι και πολλοί την λατρεύουν. Εγώ βρισκόμουν κάπου στο ενδιάμεσο. Δεν τρελαινόμουν αλλά και επίσης δεν δήλωνα ότι δεν την χωνεύω, ακόμα και μετά που είδα την ταινία για την οποία προτάθηκε για βραβείο Ακαδημίας. Μετά την ταινία όμως μπορώ να πω ότι ανέβηκε επίπεδα στην εκτίμησή μου. Εκτέλεσε με ακρίβεια τον ρόλο της Κάτνις, βάζοντας τον εαυτό της στην θέση της ηρωίδας. Μπορούσες με άνεση να καταλάβεις πότε αισθανόταν άγχος, απόγνωση, θυμό, θλίψη και ανακούφιση. Αυτή η ικανότητά της όμως δεν ήταν η ίδια που την έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έργου να σκέφτεται: "πωπω, ζωή και αυτή! Να ζεις συνεχώς με τον φόβο ότι αυτή η χρονιά ίσως να είναι η τελευταία που ζει κανείς!" , ή : "Τι άγχος και αυτό! Ποιος θα κληρωθεί άσχετα με το πόσους κλήρους με το όνομά του υπάρχουν μέσα στις κάλπες!". Αυτό ήταν που κατάφερε με μεγάλη δεξιοτεχνία η
Lawrence . Έβαζε τον θεατή στην ψυχολογία ενός πιθανού φόρου και ενός πιθανού μέλλοντα νεκρού.
