Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

The 84th Annual Academy Awards: Nothing But The Expected

    Σας το είχα πει ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παρακολουθήσω τα Όσκαρ. Φυσικά και το έκανα, τι κι αν πήγα για ύπνο στις 7 το πρωί; Καθώς άλλες χρονιές είχα σχολείο/σχολή την επόμενη μέρα, αποφάσισα φέτος να κάνω την ολονυχτία. Δεν το μετάνιωσα, ενθουσιάστηκα από τη μια και ψιλοχαλάστηκα από την άλλη.  Θα μιλήσω καλύτερα για την τελετή πρώτα και μετά για τα βραβεία.
    Για ένατη φορά οικοδεσπότης ήταν ο αγαπημένος της Ακαδημίας Billy Cristal, ο οποίος φέτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Να ήταν η απόφαση της τελευταίας στιγμής λόγω της παραίτησης του Έντι Μέρφι, να ήταν βαρεμάρα ή έλλειψη φαντασίας από την πλευρά των σεναριογράφων; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Cristal έχει υπάρξει αδιαμφισβήτητα περισσότερο αστείος και απολαυστικός από την κυριακάτικη βραδιά. Ωστόσο το αφιέρωμα που έκανα κατά το ξεκίνημα της τελετής ήταν ιδιαίτερα ωραίο (βέβαια είχε και σκηνές από το "Λυκόφως" μέσα αλλά τι να κάνεις..φέρνει λεφτά στο Χόλυγουντ). Φαίνεται ότι τους έχει πιάσει μια νοσταλγία για τις παλιές και κλασσικές ταινίες, μάλλον εξαιτίας του "Αρτίστα" που επανέφερε την μαγεία στο σινεμά. Η τελετή ξεκίνησε με ένα μικρό βίντεο στο οποίο ο Cristal παρωδεί κάποιες από τις ταινίες που ήταν υποψήφιες στην Μεγάλη Κατηγορία (αυτή της Καλύτερης Ταινίας) παίρνοντας έναν ρόλο σε κάθε μία ταινία. Το βίντεο ήταν ωραίο αλλά έχω δύο παρατηρήσεις. Πρώτον: φιλί με τον Clooney για το Descendants; Δεν θέλω να μάθω πόσες λήψεις χρειάστηκαν για να μην γελάνε πια ή για να το πετύχουν. Και δεύτερον: Justin Bieber;; Τι στο &#$%^* ήθελαν τον Justin Bieber έστω και σε βίντεο;; Θεέ και Κύριε, το υπόσχομαι, εάν ποτέ καταφέρω να πάω ποτέ στο Χόλυγουντ, οι υπεύθυνοι της Ακαδημίας και οι υπεύθυνοι για το βίντεο αυτό θα φάνε ένα καλό βρίσιμο για αυτήν την κίνηση. Βλέπουμε μια ωραία τελετή ρε φίλε μην μας ξενερώνεις! Anyway, πάω παρακάτω. Το ξεκίνημα για μένα ήταν πολύ γρήγορο. Ένας μικρός μονόλογος του Billy Cristal και κάλεσε αμέσως δύο παρουσιαστές οι οποίοι έδωσαν τσάκα-τσάκα δύο βραβεία Όσκαρ ( τα οποία με μεγάλη χαρά πήγαν στο Hugo). Το πρωτότυπο όμως ήταν στην παρουσίαση των υποψηφιοτήτων. Μετά το όνομα της ταινίας και του υπεύθυνου ατόμου, έπεφταν εικόνες από τα γυρίσματα και πλάνα από τον ανάλογο τομέα και παράλληλο παράθυρο με συνέντευξη είτε του σκηνοθέτη της ταινίας είτε κάποιων από τους ηθοποιούς. Παράδειγμα: στην κατηγορία για τα καλύτερα κοστούμια, παίζει βίντεο με δύο παράλληλα κάθετα παράθυρα. Στο ένα, σκηνές από τον "Αρτίστα" με το κουστούμι τον Valentine ή το φόρεμα της Miller με τις παγιέτες και στο άλλο παράθυρο ο Hazanavicius να δίνει την συνέντευξή του για την συνεισφορά του ενδυματολόγου. Ιδιαίτερα αξιόλογο και σκεπτικό, δείχνει ότι αυτά τα άτομα δεν περνούν απαρατήρητα από τα μεγάλα ονόματα των ταινιών.
     Πρωτοεμφανιζόμενο ήταν επίσης το βίντεο που περιελάμβανε γνωστούς ηθοποιούς να αφηγούνται την πρώτη φορά που παρακολούθησαν ταινία και συγκεκριμένα ποια ήταν αυτή και ποια τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η εκάστοτε ταινία, αλλά και τι τους προσφέρουν οι ταινίες στην προσωπική τους ζωή και στο ταλέντο τους. Εδώ έγινε ξεκάθαρο σαν γυαλί ότι η Ακαδημία πράγματι πεθύμησε τις παλιές ταινίες με ουσιώδη πλοκή και χωρίς 3D. Το ίδιο ακριβώς δηλώνει και ένα μικρού μήκους κωμικό φιλμ που προβλήθηκε λίγο αργότερα αναπαριστώντας, υποτίθεται, το πρώτο screening μιας ταινίας (συγκεκριμένα, του μιούζικαλ The Wizard of Oz). Άλλη μια ένδειξη ότι το Χόλυγουντ δεν έχει πλέον άλλες ιδέες. Δεν ήξεραν με ποιον τρόπο να γεμίσουν τον χρόνο οι άνθρωποι, και σκέφτηκαν αυτό (σύμφωνα με την παράδοση, κάθε τελετή των Όσκαρ πρέπει να κρατάει πάνω από 3 ώρες. Η περυσινή τελετή ήταν η πιο μικρή, 3 ώρες και 24 λεπτά).  Αυτό που με έκανε να αισθανθώ ευχαριστημένη ήταν τα μεγαλειώδη, παλιάς εποχής σκηνικά. Ένα τεράστιο τετράδιο πεντάγραμμου για τα βραβεία στη μουσική, μια γιγάντια μπομπίνα για το βραβείο της κινηματογράφησης, μια είσοδος σινεμά κατά τη δεκαετία του 1930, αυτές ήταν μερικές από τα πιο αξιοπρόσεκτες κατασκευές στη φετινή τελετή.
    Η παράδοση επίσης ορίζει ότι κάθε χρόνο πρέπει να υπάρχει ένα φαντασμαγορικό νούμερο στη μέση ακριβώς της βραδιάς για το entertainment των σταρς και του κοινού. Φέτος, την τιμή έλαβε το φημισμένο Cirque de Soleil, με ακροβάτες να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των ηθοποιών και επικίνδυνα ακροβατικά να λαμβάνουν χώρα στη σκηνή. Πολλοί το χαρακτήρισαν περιττό αλλά εγώ θεώρησα ότι ταίριαζε στη θεματολογία της βραδιάς ( παλιός καλός κινηματογράφος, μην ξεχνιόμαστε). Διασκεδαστικό κομμάτι ήταν το σημείο όπου ο Billy Cristal επιχείρησε να ανακοινώσει στο κοινό τι σκέφτεται ο κάθε αστέρας κατά τη στιγμή που τον συλλαμβάνει η κάμερα. Οι τυχεροί ήταν τα κλασσικά αγαπημένα άτομα. Brad Pitt, Angelina Jolie, George Clooney, Uggie, Morgan Freeman, Viola Davis, Martin Scorsese, Nick Nolte (με τον τελευταίο ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, όποιος δει βίντεο θα καταλάβει τι λέω). Όπως κάθε φορά υπήρχε και το γνωστό memoriam, το αφιερωμένο βίντεο σε όσα άτομα του χώρου της τέχνης έφυγαν από την ζωή από την μέρα που έγιναν τα 83α Oscar μέχρι την ημέρα πριν από τα 84α. Ήταν συγκινητικό το γεγονός ότι συμπεριέλαβαν τον Μιχάλη Κακογιάννη, έτσι και αλλιώς ήταν υποψήφιος για 3 Oscar με τον Ζορμπά , ας μην το ξεχνάμε αυτό. Πού ήταν όμως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος; Κάποιοι θα πουν ότι το βίντεο αφορά τα άτομα που χάθηκαν μέσα στο 2011. Και πώς εξηγούν τότε την Whitney Houston ή τον Ben Gazzara; Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αγγελόπουλος δεν προτάθηκε ποτέ για βραβείο της Ακαδημίας, συνεργάστηκε ωστόσο με μεγάλα ονόματα του Hollywood, Harvey Keitel, Willem Dafoe, Marcello Mastroianni... Τέλος, το αγαπημένο μου σημείο από όλη την παράσταση ήταν το αστείο με τον Martin Scorsese. H Rose Byrne και η Melissa McCarthy ανέβηκαν με τις υπόλοιπες "Φιλενάδες" για να δώσουν τα βραβεία που αφορούσαν τα ντοκυμαντέρ και τις ταινίες μικρού μήκους. Τη στιγμή λοιπόν που εκείνες οι δύο μιλούσαν για την αξία των ταινιών μικρών μήκους, κάποιος από το κοινό φωνάζει "Scorsese!!". Και οι δύο κυρίες, αναφωνώντας και εκείνες το επίθετο του σκηνοθέτη βγάζουν βοτκίτσες από τα φορέματά τους ( η μία την έκρυβε στο μπούστο της, η άλλη πού την έκρυβε θα σας γελάσω) και αρχίζουν και πίνουν! Ο Σκορσέζε μετά ψαχνόταν τι παίχτηκε.
    Και τώρα λέω (λίγο πολύ) να περάσω και στα ίδια τα βραβεία. Για μένα, πέραν ενός βραβείου για το "Κορίτσι με το Τατουάζ" και την Μέρυλ Στριπ, δεν ήταν κάτι το αναπάντεχο. Ήθελαν δεν ήθελαν έδωσαν το βραβείο καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού στο "the Artist" διότι αν δεν το έκαναν, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τυφώνα αντιδράσεων και η Ακαδημία δεν είναι για τέτοια. Εκεί που αντιστάθηκαν στα polls και την κοινή πρόβλεψη ήταν το βραβείο του Α' γυναικείου ρόλου, που ενώ όλοι θεωρούσαν φαβορί την Viola Davis,το βραβείο πήρε τελικά σπίτι η 17 φορές υποψήφια Meryl Streep. Κοιτάξτε, είμαι μεγάλη φαν της. Στην πραγματικότητα την λατρεύω, είναι η πιο πολυδιάστατη μέσα εκεί. Αλλά το βραβείο άξιζε περισσότερο στην Davis. Η ερμηνεία της Streep σαν Margaret Thatcher είναι αρκετά χλιαρή μπροστά σε αυτήν της Viola Davis.. Όπως κα να έχει το Oscar δόθηκε οπότε εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Με ευχαρίστησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου αντί να δοθεί (και πάλι) στον Αρτίστα, το πήρε ο Woody Allen για το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Αν και η ταινία δεν με τρέλανε (κυρίως γιατί ο Owen Wilson μου χάλαγε την οθόνη) , το σενάριο ήταν αρκετά ευφάνταστο και ευχάριστο! Τι καλύτερο από μια νυχτερινή βόλτα στο Παρίσι με τους πιο διάσημους και ευφυείς καλλιτέχνες;; Κλασσικά μέσα στο σαμποτάζ, ο Άλλεν δεν παραβρέθηκε στην τελετή και άφησε την Ακαδημία να παραλάβει για αυτόν το βραβείο. Για όσους απορούν εδώ, ο Άλλεν έχει παραλάβει επανειλημμένα προσκλήσεις από την Ακαδημία για να γίνει μέλος της, αλλά εκείνος συστηματικά αρνείται όχι μόνο να τις αποδεχτεί αλλά και να πατήσει έστω και τη μύτη του μικρού δάχτυλου του ποδιού του στο Λος Άντζελες.
    Το βραβείο που άξιζε περισσότερο από όλα κατά τη διάρκεια της βραδιάς ήταν αυτό που παρέλαβε ο Christopher Plummer για την συμμετοχή και την ερμηνεία του στην ταινία "The Begginers". Η λαχτάρα του για έναν θείο Όσκαρ φάνηκε στην ατάκα του με το που παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο : " You are two years older than me, where have you been my whole life darling?". Αυτό που άξιζε λιγότερο ήταν το βραβείο καλύτερων κουστουμιών. Δεν μπορείς να έχεις σε μια κατηγορία Αnonymous, Jane Eyre, Hugo και W.E. και να το δίνεις στον Αρτίστα που έβγαλαν όλη την ταινία με δύο κουστούμια και πέντε φορέματα. Αδικίες... Και θέλω να επισημάνω επίσης την 8η φορά που το Χάρι Πότερ σνομπαρίστηκε σε κάθε κατηγορία που ήταν υποψήφιο! Και μη μου πείτε ότι η "Σιδηρά Κυρία" είχε καλύτερο μεικ απ από τον Πότερ γιατί θα σας ξαναβάλω να δείτε 8 ταινίες από την αρχή και μετά να μου πείτε εάν ακόμα νομίζετε το ίδιο! Τέλος, έχω την απορία με ποιο κριτήριο επέλεξαν το Rango σαν καλύτερη κινουμένων σχεδίων ταινία.. Έχω την εντύπωση ότι έχει να κάνει με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντεπ.. Όχι ότι δεν μου άρεσε σαν ταινία, όχι ότι για μένα δεν άξιζε το Όσκαρ, αλλά αυτοί τι να είδαν άραγε; 


Επίσης πήρα το θάρρος και έγραψα μερικές από τις πιο ωραίες ατάκες που έφτιαξαν την βραδιά:


-«Απόψε εύχομαι να διασκεδάσετε γιατί τίποτα δεν αποτελεί καλύτερο αντίδοτο στην παγκόσμια οικονομική από το θέαμα εκατομμυριούχων που δίνουν ο ένας στον άλλο χρυσά αγαλματίδια». Μπίλι Κρίσταλ


-«Τέτοιες στιγμές, είναι που κάνουν τα Όσκαρ να αξίζουν τον κόπο. Μόλις την είδα ήθελα να αγκαλιάσω την πρώτη μαύρη γυναίκα που θα βρω μπροστά μου. Η οποία υπολογίζω ότι από το Μπέβερλι Χιλς που είμαστε, πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 45λεπτών με το αυτοκίνητο.» είπε ο Μπίλι Κρίσταλ μετά το ξέσπασμα σε κλάματα της αφροαμερικανίδας Οκτάβια Σπένσερ όταν παρέλαβε το βραβείο ερμηνείας Β Γυναικείου Ρόλου.


-«Η σχέση ενός σκηνοθέτη με τον μοντέρ του μοιάζει με γάμο» είπε ο Μπράντλεϊ Κούπερ και η συμπαρουσιάστριά του, Τίνα Φέι, συμπλήρωσε: «Και όπως και στο γάμο, έτσι και αυτοί περνάνε όλες τους τις μέρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, παραγγέλνοντας φαγητό από έξω και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες άλλων ανθρώπων.»


-«Η Μέριλ Στριπ έχει κερδίσει το Όσκαρ δύο φορές ενώ ήταν υποψήφια για 17. Πράγμα που σημαίνει ότι για 15 φορές, κάθε φορά που έχανε και κάποια άλλη έπαιρνε το βραβείο, εκείνη έπρεπε να χαμογελάει και να προσποιείται στην κάμερα την χαρούμενη.Νομίζω ότι μόνο και μόνο γι αυτό θα έπρεπε να πάρει ένα Όσκαρ.» - Μπίλι Κρίσταλ






      Ξέρω ότι άργησα υπερβολικά να ανεβάσω το άρθρο αλλά το παλεύω εδώ και μέρες η αλήθεια είναι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη :)

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Oscars 2012 Full List Of Winners


Best Picture

  • "The Artist" Thomas Langmann, Producer

Directing

  • "The Artist" Michel Hazanavicius



Actor in a Leading Role


  • Jean Dujardin in "The Artist"

Actor in a Supporting Role


  • Christopher Plummer in "Beginners"

Actress in a Leading Role


  • Meryl Streep in "The Iron Lady"

Actress in a Supporting Role


  • Octavia Spencer in "The Help"

Animated Feature Film


  • "Rango" Gore Verbinski

Art Direction


  • "Hugo" 
    Production Design: Dante Ferretti; Set Decoration: Francesca Lo Schiavo

Cinematography


  • "Hugo" Robert Richardson

Costume Design


  • "The Artist" Mark Bridges

Documentary (Feature)


  • "Undefeated" 
    TJ Martin, Dan Lindsay and Rich Middlemas

Documentary (Short Subject)


  • "Saving Face" 
    Daniel Junge and Sharmeen Obaid-Chinoy

Film Editing


  • "The Girl with the Dragon Tattoo" Kirk Baxter and Angus Wall

Foreign Language Film


  • "A Separation" Iran

Makeup


  • "The Iron Lady" Mark Coulier and J. Roy Helland

Music (Original Score)


  • "The Artist" Ludovic Bource

Music (Original Song)

  • "Man or Muppet" from "The Muppets"
    Music and Lyric by Bret McKenzie

Short Film (Animated)


  • "The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore" William Joyce and Brandon Oldenburg

Short Film (Live Action)


  • "The Shore" Terry George and Oorlagh George

Sound Editing


  • "Hugo" Philip Stockton and Eugene Gearty

Sound Mixing


  • "Hugo" 
    Tom Fleischman and John Midgley

Visual Effects


  • "Hugo" Rob Legato, Joss Williams, Ben Grossmann and Alex Henning

Writing (Adapted Screenplay)

  • "The Descendants" Screenplay by Alexander Payne and Nat Faxon & Jim Rash

Writing (Original Screenplay)


  • "Midnight in Paris" Written by Woody Allen

Ευχάριστη αλλαγή πορείας του Martin

    Μετά από 13 συνεχόμενες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Leonardo di Caprio και μετά από 52 χρόνια σκηνοθεσίας, ο Scorsese έκανε επιτέλους την αλλαγή στη ζωή του. Σκηνοθέτησε την πρώτη του παιδική ταινία αλλά ταυτόχρονα και την πρώτη του 3D ταινία το 2011. Και το όνομα αυτής: Hugo.
    Ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά και να ξεκινήσω από την υπόθεση.Το στόρι έχει ως πρωταγωνιστή τον Hugo Cabret, ένα ορφανό 12χρονο αγόρι που ζει μέσα στους τοίχους του σιδηροδρομικού σταθμού του Παρισιού κατά τη δεκαετία του 1930 και επιδιορθώνει κρυφά τα ρολόγια του σταθμού. Ζώντας μέχρι τα 11 με τον πατέρα του, που ήταν τεχνικός ρολογιών και περίπλοκων μηχανών και εξαρτημάτων, έχει  μαθητεύσει κοντά του και έτσι κάνει την δουλειά του εξαφανισμένου θείου του στον σταθμό των τρένων. Στόχος του είναι να επισκευάσει έναν μηχανικό άνθρωπο που μπορεί να γράφει, ένα όνειρο που είχε μαζί με τον πατέρα του και δεν κατάφερε να το πραγματοποιήσει, εξαιτίας της πυρκαγιάς που σκότωσε τον τελευταίο. 
    Τριγυρνώντας μέσα στον σταθμό (και προσπαθώντας σχεδόν κάθε φορά θα έλεγα να μην συναντήσει τον επιθεωρητή Sacha Barron Cohen που συλλαμβάνει και στέλνει ορφανά στο ορφανοτροφείο) πέφτει πάνω στον άνθρωπο που έκλεβε για πολύ καιρό στο μαγαζί με τα παιχνίδια. Σιγά σιγά ο Hugo ανακαλύπτει την δυστυχία του και μαζί με την προστατευόμενη του μαγαζάτορα αποφασίζει να βρει τι είναι αυτό που τον καταθλίβει και να τον βοηθήσει, και έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται δυο όμορφες σχέσεις. Η μία είναι αυτή του Hugo με τον καταστηματάρχη που στην αρχή δεν φαίνεται και τόσο όμορφη, αλλά γίνεται όλο και καλύτερη όσο η ιστορία κυλάει. Η δεύτερη είναι η σχέση του Hugo με την δραστήρια βαφτισιμιά του καταστηματάρχη, Isabelle. Όσο περνάει ο καιρός και όσο συνεχίζονται οι έρευνες του Hugo και της Isabelle, ανακαλύπτουν ότι ο καταστηματάρχης υπήρξε ένας διασημότατος σκηνοθέτης, παραγωγός και πρωταγωνιστής ταινιών, ο οποίος εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αποφασίζουν λοιπόν να του δείξουν ότι δεν έχει ξεχαστεί από τον κόσμο και πως δεν υπάρχει λόγος και ο ίδιος να προσπαθεί να αφήσει πίσω το παρελθόν του, αλλά αντίθετα να το θυμηθεί με χαρά και να το κρατήσει σαν μέρος της ζωής του.
    Στο σύνολό της είναι μια από αυτές τις ταινίες που βλέπεις και αισθάνεσαι μεγάλη χαρά και ζεστασιά όταν την παρακολουθείς και μια μικρή στενοχώρια όταν τελειώνει. Από το τέλεια επεξεργασμένο Παρίσι του 1930 μέχρι την μουσική και τα χρώματα, το Hugo είναι μια από τις πιο ωραίες και άρτια σχηματισμένες ταινίες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Και δεν είναι και πολλές , σας το εγγυώμαι. Δύο πράγματα μόνο με απογοήτευσαν στην ταινία. Το πρώτο ήταν όταν κατάλαβα από μία από τις τελικές σκηνές ότι μάλλον η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο. Δυστυχώς, δεν διαψεύστηκα. Είναι μεταφορά του βιβλίου "The Invention of Hugo Cabret" που γράφτηκε από τον Brian Selznick. Τουλάχιστον είναι αστείο πώς αποφασίστηκε να γίνει αυτό το βιβλίο χολυγουντιανή ταινία. Η 12χρονη (Θεέ και Κύριε) κόρη του (70χρονου φέτος!) Scorsese διάβασε το βιβλίο και μια ωραία πρωία  πέταξε την ατάκα στον πατέρα της : "Γιατί δεν κάνεις αυτό το βιβλίο ταινία;" Να είσαι καλά, μικρό κοριτσάκι, να διαβάσεις πολλά τέτοια βιβλία και να έχεις τις φαεινές ιδέες να τις προτείνεις για ταινία στον μπαμπά σου. Θα κάνεις πολύ κόσμο χαρούμενο, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Το δεύτερο πράγμα που με στενοχώρησε ήταν ότι ο σεναριογράφος από ένα σημείο και μετά έδωσε βάση στην ιστορία του George Melies (ο καταστηματάρχης και πρώην σκηνοθέτης) και παραγκώνισε τον μικρό Hugo. Δεν του είπε κανείς ότι η ταινία λέγεται Hugo και όχι George; Όπως και να έχει, σε μπερδεύει διότι δεν ξέρεις ποιανού ιστορία να παρακολουθήσεις. Του μικρού ορφανού αγοριού που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει το ορφανοτροφείο και να βοηθήσει έναν δυστυχή γέρο ή του Melies που επιχειρεί να σβήσει με πόνο το παρελθόν από το μυαλό του και να συνεχίσει να ζει;
    Η κάμερα του Σκορσέζε κινείται σα φίδι όταν τρυπώνει μέσα στους τοίχους του σιδηροδρομικού σταθμού όπου ζει κρυμμένος ο νεαρός πρωταγωνιστής, ενώ η όμορφη φωτογραφία με τα χρυσαφιά χρώματα και τους μπλε νυχτερινούς τόνους και το μεγάλο βάθος πεδίου, δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα. Ο πρωταγωνιστής Asa Butterfield θεωρείται ήδη, στην ηλικία των 14 ένας επαγγελματίας ηθοποιός με μεγάλο εύρους ταλέντου, και θα ήταν αδιανόητο να διαφωνήσω έστω και ελάχιστα με αυτή την άποψη. Όποιος δει την ταινία θα καταλάβει. Ο βετεράνος του σινεμά από την άλλη Ben Kingsley που υποδύεται τον George Melies ενσαρκώνει με μαεστρία τον ρόλο του Γάλλου πρωτοπόρου στο σινεμά. Τώρα, για το κοριτσάκι, την νέα μικρομεγάλη (14 και αυτή) του Χόλυγουντ Chloe Grace Moretz, είτε ήταν στην ταινία είτε δεν ήταν, για μένα δεν θα είχε καμία απολύτως διαφορά.
     Αυτό που με συνεπήρε περισσότερο στην ταινία, εκτός από το χιονισμένο Παρίσι εννοείται, είναι η μουσική που δημιούργησε για την ταινία ο λατρεμένος Howard Shore (δες "Επκίνδυνη Μέθοδο, κι εκεί έσκισε). Ήταν ένα music score που ταίριαζε ακριβώς σε μια οικογενειακή ταινία με περιπέτεια, πόνο και χαρά, συνδυάζοντας άψογα στοιχεία γαλλικής μουσικής χρησιμοποιώντας το ακορντεόν και το βιολί σε μουσικά κομμάτια που σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι στο Παρίσι.Αχ... Όπως και να έχει ελπίζω να κερδίσει τα όσκαρ που του αξιζουν! Όχι βέβαια και τα 11, καλό θα ήταν να μοιραστούν. Έχω να σας πώ ότι θα παρακολουθήσω live τα Oscar (καλώς εχόντων των πραγμάτων) και το πρωί θα έχω πολλάαααα να πω.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Απόλυτη Ταύτιση

    Επιτέλους! Μετά από ακριβώς 4 μήνες σχεδόν καθημερινής αναζήτησης, εχτές το βράδυ πήρα μεγάλη χαρά. Κατάφερα να βρω την ταινία που ήμουν τόσο περίεργη να δω. Τι κι αν η ώρα είχε πάει 2; Εγώ την είδα και μάλιστα όχι μία αλλά σχεδόν δύο φορές ( πηγαίνω ξανά στο κομμάτι που μου αρέσει πιο πολύ και από εκεί και πέρα συνεχίζω). 
    Το My week with Marilyn δεν ήταν αυτό που περίμενα σε συνολικό πλαίσιο. Ήταν πολύ πιο ελαφρύ και επιφανειακό από όσο το νόμιζα. Κακώς βιάστηκα να ξαφνιαστώ που δεν είχε λάβει μια υποψηφιότητα στην Κατηγορία Καλύτερης Ταινίας των βραβείων Όσκαρ. Οι άλλες δύο όμως δικαίως και δόθηκαν. Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πώς γίνεται ένα άτομο με σχετικά ήρεμη ζωή να μπορεί να ταυτιστεί με ένα άλλο, τόσο προβληματισμένο, δυστυχισμένο και με απίστευτα ταραχώδη ζωή; Η απορία ακόμα απομένει και ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ μετά την παρακολούθηση της χθεσινής ταινίας. Καλύτερα ας πάρω την ανάλυσή μου κομμάτι κομμάτι.
    H Michelle Williams. Τι να πρωτοπώ! Η Williams είναι ο λόγος που έγραψα τον σημερινό τίτλο. Έχω δει πολλές, μα πολλές  βιογραφικές ταινίες, καμία όμως δεν είχε πρωταγωνιστή που να κατάφερε να μπει τόσο βαθιά στην ψυχολογία του ερμηνευομένου ατόμου. Τι εννοώ; Η Williams κατάφερε να διεισδύσει στην ζωή της Μονρόε πολύ πιο βαθιά από όσα έδειχναν οι παπαράτσι εκείνην την εποχή. Η πάλη της με τα χάπια, το αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά, οι συχνές μελαγχολίες και απογνώσεις της, η εντύπωση πως κανένας δεν την αγαπά ως το ορφανό κορίτσι από την Καλιφόρνια αλλά όλοι βλέπουν μόνο την σταρ του Hollywood και ιδανικό, τότε, σύμβολο του σεξ, της δημιουργούσαν συνεχώς μανιοκαταθλιπτικές τάσεις και την βύθιζαν σε μία ατέρμονη δυστυχία. Με κάποιο τρόπο λοιπόν η Michelle Williams κατόρθωσε να βρει την οπτική που είχε η Μέριλυν για τον κόσμο και τα γεγονότα γύρω της και ταυτίστηκε με αυτήν. Την απεικόνισε όπως ακριβώς λέγεται ότι συμπεριφερόταν η Μέριλυν. Με την δυσκολία της να κατανοήσει τον ρόλο και ως εκ τούτου την δυσκολία της να τον ερμηνεύσει σωστά και όπως ήθελε και απαιτούσε ο Σερ Λώρενς Ολίβιε. Με την ανάγκη της για ανθρώπους γύρω της που γνωρίζει ότι την αγαπάνε, την εκτιμούν και θέλουν να είναι καλά αλλά και την δυσκολία της να αποχωριστεί την αγαπημένη της καθηγήτρια υποκριτικής και "μητέρα", Πώλα. Καθώς δεν είμαι ηθοποιός, ξανατονίζω ότι αδυνατώ να καταλάβω την ικανότητα ενός ηθοποιού τρίτης και τέταρτης γενιάς να ερμηνεύει με τόσο βάθος και κατανόηση έναν ομολογουμένως δύσκολο και περίπλοκο ρόλο.
    Ο Kenneth Branagh από την άλλη ενσάρκωσε τον Laurence Olivier όπως ακριβώς συμπεριφερόταν απέναντι στη Μέριλυν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας που ο ίδιος σκηνοθετούσε. Οι συχνές, σχεδόν καθημερινές αργοπορίες της Μέριλυν εξόργιζαν τον Ολίβιε και μείωναν τα όρια της υπομονής του. Ταλαιπωρούταν καθημερινά προσπαθώντας να την κάνει να θυμηθεί σωστά τα λόγια της και να μην τα παρατήσει. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι ο ρόλος του και η υποκριτική του φανέρωναν πολλα πράγματα για τον Ολίβιε, τουλάχιστον όχι τόσα ώστε να του εξασφαλίσουν μια υποψηφιότητα στα βραβεία της Ακαδημίας. Ναι μεν η κατηγορία είναι Β' αντρικός ρόλος, αλλά και πάλι, θεωρώ πως το μόνο που απεικόνισε ο Branagh ήταν ο εκνευρισμός και ταυτόχρονα ο θαυμασμός του Ολίβιε για την Μέριλυν. Πείτε με κακιά, αλλά θα είναι πολύ ανόητο εάν πάρει το βραβείο. Άσε που υπάρχουν και καλύτεροι υποψήφιοι, άξιοι του βραβείου (βλ. Christopher Plummer και Max Von Sydow).
    Για να κλείσω λοιπόν, δεν θα πω ότι απογοητεύτηκα παρόλο που δεν ήταν αυτό που περίμενα. Το κενό που δημιουργήθηκε από αυτήν την έκπληξη το γέμισε με μεγάλη άνεση η ερμηνεία της φοβερής  Williams. Πάντως μέσα μου ευχαριστώ το Θεό που η Scarlett Johansson απέρριψε τον ρόλο όταν της προτάθηκε, γιατί αλλιώς η ταινία θα ήταν μια ολοκληρωτική αποτυχία για μένα. Επίσης, να προβλέψω σαν "Κασσάνδρα" ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου για την επιλογή και την ερμηνεία της Williams αλλά τι να γίνει. Ελευθερία του νου και της σκέψης έχουμε :) 


    Υ.Γ.: Με πολύ θυμό να τονίσω σε όποιον διαβάζει : Από πότε τα skinny μοντέλα της Victoria Secret θεωρούνται πιο σέξι από τις χυμώδεις καμπύλες της Μέριλυν και των υπόλοιπων γυναικών του 1950;! Σοβαρευτείτε!

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Απρόσμενα Κωμική

    Θυμάμαι που το Star, πέρα από τα χιλιοιδωμένα "Φιλαράκια", έβαζε κάποτε την διασημότατη στην Αμερική σειρά " Two And A Half Men". Ποτέ δεν έκατσα μπροστά στο τετράγωνο κουτί να την παρακολουθήσω, δεν έχω ιδιαίτερη ανέχεια στις διαφημίσεις του συγκεκριμένου καναλιού, οπότε πήρα την απόφαση πριν από δύο περίπου εβδομάδες να παρακολουθήσω την σειρά από την πρώτη σεζόν μέχρι και την ένατη που βρίσκεται τώρα. Και αυτό γιατί; Άκουγα διάφορες κριτικές για την υποκριτική και την πέραση του Charlie Sheen στην σειρά και την μεγάλη έκπληξη που προκάλεσε η ανικανότητα του Ashton Kutcher να αντεπεξέλθει στα high bars που είχε θέσει ο προκάτοχός του. Περίεργο ον καθώς είμαι , πήρα την σκληρή (ναι σκληρή , γιατί 9 σεζόν από την αρχή δεν βγαίνουν και εύκολα) απόφαση να δω τη σειρά από την αρχή έως το τέλος για να σχηματίσω την δική μου άποψη.
    Αν και είμαι ακόμα στον τρίτο κύκλο, μπορώ να πω ότι όντως ο Charlie Sheen ήταν το κλειδί της πρωταγωνιστικής τριάδας. Η συναναστροφή του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του show ανέβαζε τα κωμικά του στοιχεία στο ζενίθ. Δεν μπορώ όμως να πω ότι το υποκριτικό του ταλέντο παρουσίαζε μεγάλη διακύμανση. Ίσως να φταίει ο ρόλος του στη σειρά , που πράγματι δεν απαιτεί και τοσο φοβερή ηθοποιία όσο το να μπορεί να σαρκάζει τους γύρω του περνώντας με ευκολία αυτήν την ειρωνεία στον θεατή του. Ο μισογύνης αν και αμετανόητος εργένης και γυναικάς Charlie με τα προβλήματα επικοινωνίας και συμπάθειας με την μητέρα του, φορτώνεται τον φρεσκοχωρισμένο αδερφό του μαζί με τον δεκάχρονο γιο του στον σπίτι του.
    Είναι φανερό ότι η τριάδα Charlie Sheen, Jon Cryer, Angus T. Jones είναι η ιδανική. Τα παθήματα του καθενός και η προσπάθεια βοήθειας από τους άλλους ή αντίθετα η άρνηση της συμπαράστασης στα προβλήματα του συγγενή του προκαλούν το γέλιο. Τα κωμικά συμβάντα είναι διάσπαρτα μέσα στο έργο , ωστόσο όχι και τόσο απρόβλεπτα. Όσοι το παρακολουθήσουν θα καταλάβουν τι εννοώ. Βέβαια, αυτοί που με ξέρουν θα μου πουν : "Εμ , κι εσύ τόσα έργα και σειρές που έχεις παρακολοηθήσει, έχεις γίνει πλέον σωστή Κασσάνδρα!" Ννναι... Μόνο που εγώ δεν προμηνύω κακά μαντάτα σε αντίθεση με την... "συνάδελφο".
    Παρόλα αυτά το άρθρο μου για την συγκεκριμένη σειρά δεν τελειώνει εδώ. Όταν με το καλό δω και τις υπόλοιπες 5 σεζόν και πάω στην ένατη όπου εμφανίζεται ο πολυσυζητημένος Ashton Kutcher, θα ξαναγράψω. Φυσικά εννοείται ότι θα γραφτεί για να σημειώσω τις διαφορές στο σενάριο, την σκηνοθεσία και τον ρόλο με εκείνες τις παλιές εποχές που ο Charlie Sheen ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.


Υ.Γ. Θέλω πάρα πολύ να ευχαριστήσω την Λαλένα , που από την πρώτη κιόλας μέρα έβαλε στο δικό της ιστολόγιο το Cinema Verite ,αλλά και εσάς που γίνατε μέλη πριν καν αρχίσω να γράφω :) 

Η πρώτη προσπάθεια, η τύχη του πρωτάρη;

Λοιπόν, να 'μαι. Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την ενέργεια την ανέβαλλα καιρό. Έλεγα "θα τελειώσω πρώτα με υποχρεώσεις διάφορες και μετά θα το αρχίσω" , ή "να συμμαζέψω όσα έχω να συμμαζέψω και θα το κάνω!" ή "κάτσε, άλλη μία ταινία ακόμα, ίσα ίσα για να έχω κάτι να γράψω όταν θα αρχίσω". Και, τι ειρωνεία θεέ μου, σχεδόν έχω ξεχάσει ό,τι είδα τις τελευταίες μέρες... Που σημαίνει ότι πρέπει να τα ξαναδώ.. Το σωστό θα ήταν όμως να συστηθώ πρώτα..
    Το όνομά μου είναι Cassandra Logan. Μπορώ να πω ότι μέχρι την ηλικία των 13 είχα μαύρα μεσάνυχτα όχι για το τι γινόταν γύρω μου, αλλά για αυτά  που συνέβαιναν και έμελλαν να μου αλλάξουν όλα τα όνειρα όταν μπήκα στον κόσμο τους. Ο κινηματογράφος και το θέατρο  με οδήγησαν με την σειρά τους σε ένα περιβάλλουν που με συναρπάζει. Άρχισα να βλέπω ταινίες μανιωδώς, μόνη μου, με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου. Και χωρίς καν να το καταλάβω, βρήκα τον εαυτό μου να παρακολουθεί βήμα προς βήμα το κάθε νέο πρότζεκτ που βρίσκεται στα σκαιά σε Αγγλία και Αμερική, κάθε νέα βράβευση νέων αλλά και μεγάλων ηθοποιών, κάθε νέα ανακάλυψη των ατζέντηδων ( εκτός από τον Τζάστιν Μπίμπερ, μην το παραξηλώσουμε κιόλας), και κάθε νέου βιβλίου που ήμουν σίγουρη ότι η βιομηχανία της Έβδομης Τέχνης θα εκμεταλλευόταν προς όφελός της.
    Το ιστολόγιο αυτό το έφτιαξα, κυρίως γιατί ήθελα να μοιράζομαι την γνώμη μου σχετικά με διάφορες ταινίες. Προειδοποιώ τον αναγνώστη πως, ως φυσικόν, είναι πιθανό να μη συμφωνείς με ό,τι γράφω. Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν θέλω να πρήζω πλέον τους φίλους μου με τις γκρίνιες μου για το κακό κάστινγκ, ή την κακή μουσική, ή ακόμα και για την αδικία που υπάρχει στην απονομή των βραβείων.
    Έτσι λοιπόν, όσοι καλοί και πιστοί της θεάς Έβδομης Τέχνης προσέλθετε. Είμαι ανοιχτή σε απόψεις και γνώμες για κάθε ανάρτησή μου.