Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

The Dark Knight Rises

    Μέχρι να αναλάβει ο Κρίστοφερ Νόλαν την σκηνοθεσία και συγγραφή των τριών τελευταίων ταινιών με τον Σκοτεινό Ιππότη, όλες οι προηγούμενες, ναι ακόμα και εκείνες υπό το αριστουργηματικό χέρι του Τιμ Μπάρτον, είχαν γνωρίσει παταγώδη αποτυχία. Και όταν προσελήφθη ο Νόλαν όλα άλλαξαν. 
    Ο Batman, με την εξαίσια και απόλυτα κατάλληλη ερμηνεία του Κρίστιαν Μπέιλ, μεταμορφώθηκε στον θρύλο που αναγεννιέται από τις στάχτες του, σαν ένας μεταμοντέρνος Φοίνικας. Όχι μόνο αυτό, αλλά έλαμψε στις δύο τελευταίες ταινίες του, το Batman Βegins (2005) και το  The Dark Knight (2008), η μία μάλιστα καλύτερη από την άλλη. Κι έρχεται το τελευταίο μέρος της τριλογίας, με την αγωνία και την ανυπομονησία των φαν να έχει φτάσει στο κατακόρυφο.
    8 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Batman εξαφανίστηκε από προσώπου Γκόθαμ και κατηγορείται για την δολοφονία του αγαπημένου πολιτικού Harvey Dent. Ο πολυδισεκατομμυριούχος Bruce Wayne έχει κλειστεί στην έπαυλη του όλο αυτόν τον καιρό παρέα με τις Ερινύες που τον έχουν κυριεύσει και δεν τον βλέπει άνθρωπος. Το Γκόθαμ όμως κατάφερε να προοδεύσει, να γίνει μια πιο ασφαλής πόλη μιας και η αστυνομία πήρε απεριόριστη δύναμη για να αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα. Ο Σκοτεινός Ιππότης δεν χρειάζεται πια… Αλλά, όπως έχουν πάντα τα πράγματα, στην πιο ευάλωτη στιγμή του Γκόθαμ, στην ευημερία του, ο Bane αποφασίζει να εξαπολύσει την επίθεσή του στην πόλη με σκοπό να την καταστρέψει συθέμελα και ο Bruce Wayne αποφασίζει να ξεσκονίσει την στολή του και να την φορέσει για μια τελευταία φορά.
    Ο Νόλαν σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχη με την τελευταία ταινία του  Σκοτεινού Ιππότη το 2008, κάτι στο οποίο βοήθησε βέβαια η μοναδική ερμηνεία του εκλιπόντα Χιθ Λέτζερ. Όλοι αναρωτιόνταν τι θα έκανε ο Νόλαν για να ξεπεράσει τον εαυτό του. Πολλοί που είδαν την ταινία είπαν ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει την δεύτερη ταινία της τριλογίας, ωστόσο η δουλειά ήταν και πάλι εκπληκτική και σπάνια.
    To "The Dark Knight Rises" στην σχεδόν 3ωρη διάρκειά του χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο ο Νόλαν παρουσιάζει την ηρεμία και ειρήνη που επικρατεί στο Γκόθαμ, αλλά και την ύπουλη υπόγεια κίνηση του κακού της ταινίας, Bane. Ο Tom Hardy, έχοντας κερδίσει εντυπωσιακό όγκο σε μυς μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ενσαρκώνει τον evil character με την μανία και την ήσυχη, αόρατη σχεδόν εξέγερση που προετοιμάζει. Η μάσκα που φοράει μέσα από την οποία ακούγεται ηχογραφημένη παραμορφωμένη φωνή σε συνδυασμό με την διάπλαση του ηθοποιού, προκαλούν στον θεατή φόβο και δέος σε όποια σκηνή εμφανίζεται.
    Η Anne Hathaway είχε αρχικά διχάσει την κοινή γνώμη όταν επιλέχθηκε ως Catwoman για την ταινία. Ο ρόλος καλό/κακό κορίτσι είναι αρκετά δύσκολος και πολλοί υποστήριζαν πως δεν θα μπορούσε να βγάλει προς τα έξω το σεξαπίλ που η Catwoman απαιτεί. Παρόλα αυτά, η Hathaway κατάφερε και διέψευσε όσους υποστήριζαν τα παραπάνω ενσαρκώνοντας την επικίνδυνη ηρωίδα με μεγάλη άνεση, και μάλιστα πολύ καλύτερα από την προκάτοχό της, Michelle Pfeiffer. Ο Michael Caine παρουσιάζει την άλλη πλευρά του οικονόμου του Wayne, Alfred, την πλευρά του πόνου και της μελαγχολίας. Η ανατροπή της ταινίας ωστόσο είναι η Marion Cotillard η οποία δυστυχώς δεν κατορθώνει να ξετυλίξει όλο το υποκριτικό της ταλέντο που της χάρισε ένα χρυσό αγαλματίδιο Όσκαρ το 2008.
    Στο δεύτερο μέρος της ταινίας παρουσιάζεται το χάος που επέρχεται από την εξέγερση του Bane στην πόλη του Γκόθαμ. Εδώ λίγο τα στάνταρ του Νόλαν πέφτουν καθώς γεμίζει την ώρα του με εκρήξεις και πυροβολισμούς. Για τους θαυμαστές που διψάνε για μπαμ και μπουμ, το δεύτερο part είναι ό,τι πρέπει. Όπως και να έχει το πράγμα όμως, το δημιούργημα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου δεν απογοητεύει σε καμία περίπτωση. Δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το "The Dark Knight" αλλά δεν αφήνει παραπονεμένους τους φαν του Σκοτεινού Ιππότη. Το φινάλε θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σχετικά αναμενόμενο, ίσως όχι από όλους, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι κατά τη διάρκεια της ταινίας το φαντάζονται σαν το πιο πιθανό τέλος. Είναι όμως ταιριαστό για τον μασκοφόρο ήρωα και προστάτη του Γκόθαμ. Να σημειωθεί πως σε κάθε τέλος υπάρχει ένα αίσθημα νοσταλγίας, και ο Νόλαν δεν το αφήνει να ξεφύγει. Παρουσιάζει είτε σε flashbacks είτε όχι χαρακτήρες από τις προηγούμενες ταινίες, αποφεύγοντας όμως να δείξει ή να αναφέρει το πρόσωπο και το όνομα του Τζόκερ από σεβασμό στον Χιθ Λέτζερ.
      Τέλος, διαδίδεται η φήμη πως το "Dark Knight Rises" δεν είναι το τελευταίο μέρος της σειράς ταινιών του Σκοτεινού Ιππότη, ο Νόλαν όμως ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει ότι η τρίτη ταινία είναι και η τελευταία με το τέλος που αρμόζει στον Μπάτμαν και στην προσπάθειά του για την προστασία του Γκόθαμ. Οπότε, αγαπητοί θαυμαστές του σούπερ ήρωα της DC, don't get your hopes up.

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Διχάζουν οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι.

    To 2011 στην Αμερική, η συγγραφέας E. L. James εξέδωσε με δικά της έξοδα ένα , αμφιλεγόμενο όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, βιβλίο. Οι "Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι" δίχασαν κριτικούς και κοινό με το σαδομαζοχιστικό περιεχόμενό του.
    Η υπόθεση του βιβλίου είναι σχετικά απλή. Η φοιτήτρια Αναστάζια Στιλ παίρνει συνέντευξη για την εφημερίδα του πανεπιστημίου από τον δισεκατομμυριούχο και απόλυτο εργένη της Ουάσιγκτον, τον 27χρονο Κρίστιαν Γκρέι. Παρόλο που μαγεύεται από την γοητεία και την ομορφιά του,πείθει τον εαυτό της ότι πιθανότατα δεν πρόκειται να τον ξαναδεί. Μέχρι την στιγμή που ο Κρίστιαν εμφανίζεται στο μαγαζί που δουλεύει και της ζητάει να βγουν. Ο Γκρέι από την πλευρά του παραδέχεται πως θέλει την Αναστάζια, αλλά με τους δικούς του όρους. Η Αναστάζια απεγνωσμένη  να είναι μαζί του συμφωνεί. Στην πορεία η Αναστάζια διαπιστώνει πως παρόλο που ο Γκρέι είναι ένας φιλάνθρωπος, αυτοδημιούργητος μεγιστάνας με όλα τα πλούτη και με μια πολύ αγαπημένη οικογένεια, βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες του παρελθόντος και κυριεύεται από μια διαρκή επιθυμία ελέγχου. Καθώς οι δυο τους αναπτύσσουν μια ιδιαίτερα ερωτική σωματική σχέση, η Άνα ανακαλύπτει ότι ο Γκρέι έχει τα δικά του σκοτεινά μυστικά τα οποία περιλαμβάνουν σαδομαζοχιστικές πράξεις.
    Ας περάσω τώρα στο λόγο που γίνεται αυτή η δημοσίευση. Η Universal Pictures και η Focus Features αγόρασαν τα δικαιώματα μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία από την συγγραφέα. Η ίδια επέλεξε προσωπικά τους παραγωγούς του Social Network να αναλάβουν την επιλογή των σεναριογράφων και των σκηνοθετών. Λόγος για ηθοποιούς ακόμα δεν έχει γίνει. Ωστόσο, οι φαν έχουν ήδη κάνει τις προτάσεις τους. Και εδώ το θέμα επικεντρώνεται στην επιλογή τους για τον Κρίστιαν Γκρέι, η οποία έχει επιφέρει μεγάλο αριθμό αντιρρήσεων αλλά και ακόμα μεγαλύτερο αριθμό υποστηρίξεων.
    Όπως φαίνεται, η πλειονότητα των θαυμαστών (και κυρίως είναι γυναίκες βεβαίως βεβαίως) προτιμούν τον Matt Bomer, πρωταγωνιστή της σειράς White Collar, με συμμετοχές σε πολλές ταινίες όπως In Time, Magic Mike κ.α. Ο Bomer ταιριάζει επακριβώς στην εξωτερική περιγραφή του Κρίστιαν Γκρέι και ταυτοχρόνως έχει το απαραίτητο υποκριτικό ταλέντο για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του νεαρού μεγιστάνα στην μεγάλη οθόνη. Το μόνο μειονέκτημα στην όλη περίπτωση του Bomer είναι πως είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος, με σύντροφο και 3 παιδιά.
    Εχτές λοιπόν, στο τουίτερ, υπήρξε αναταραχή καθώς ένας από τους πιο πιθανούς σεναριογράφους αφαιρέθηκε από την λίστα επιλογής, και ο ίδιος φανερά εκνευρισμένος δημοσίευσε αρκετά ρατσιστικά σχόλια εναντίον της επιλογής του Bomer ως Γκρέι. Για να καταλάβετε τι εννοώ , παραθέτω το κείμενό του.


    "Fifty Shades of Grey: the most popular book on the planet having Matt Bomer--a gay actor--play Christian Grey is absolutely ludicrous. Why?Jesus, the homophobia over Matt Bomer not being Christian Grey is so unsettling and aesthetically retarded. He's NOT right for Christian G.Okay I'll say it. Matt Bomer isn't right for Christian Grey because he is openly gay. He's great for other roles but this is too big a game.And I think if Matt Bomer wants the role which I doubt the international press tour will be an embarrassing fiasco. He's not CG. Never...I am NOT discriminating Matt Bomer because of his sexuality. Fifty Shades of Grey demands an actor that is genuinely into women. Get it?!?I actually think it's cool that women want Matt Bomer as Christian Grey. It means that we've moved beyond stereotypes and that gay is hot...I think Matt Bomer is incredibly handsome and a good actor but I think he comes off totally gay in White Collar. And that is why no to CG...Look, all actors are GAY: they put on make up and pretend to be someone else. That's just a fact. Rock and roll. Deal with it. Scientology?Would anyone watch Brokeback Mountain if it stayed true to the original story where both characters are hideously ugly? No. Homo beauty WIN?Hollywood is the most homophobic place in the entire world.If you think Universal is going to hire an openly gay actor to star in the adaptation of the biggest novel of all time: YOU are ignorant...I like Matt Bomer. I think Matt Bomer is sexy and a good actor. Do I think he'll be discriminated against regarding 50 Shades of Grey? Yes.Regarding Matt Bomer as Christian Grey: there's the small problem that he will be 36 when the movie starts shooting. A gorgeous 36...but 36.Final word: there is no way in hell that the makers of "Fifty Shades of Grey" will hire an openly gay actor to play Christian Grey. Period."




   Εγώ λοιπόν πήρα με πολύ στραβό μάτι αυτά τα σχόλια καθώς έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον ηθοποιό και , έχοντας διαβάσει το βιβλίο και εγώ, πιστεύω πως αναμφισβήτητα είναι ο πιο κατάλληλος για την ενσάρκωση του χαρακτήρα. Ωστόσο, θα ήθελα να εκφράσετε κι εσείς τη γνώμη σας ως προς το εάν το γεγονός πως είναι ομοφυλόφιλος θα πρέπει να τον αποκλείσει από την επιλογή του ως Κρίστιαν Γκρέι. Κοινώς : συμφωνείτε ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν θα έπρεπε να υποδυθεί έναν σαδομαζοχιστή ετεροφυλόφιλο; Συμφωνείτε με τα σχόλια του εκνευρισμένου σεναριογράφου; 

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Η Θεωρία που έκανε το Big Bang.

    O καλός δημιουργός των Two and A Half Men είχε κατά το 2007 μία θεϊκή , κατά την γνώμη μου, επιφοίτηση. Αποφάσισε να δημιουργήσει ένα sitcom (κωμωδία καταστάσεων) με πρωταγωνιστές 4 σπασίκλες φυσικούς, που δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με τον έξω κόσμο, αλλά τα πάντα για το πώς αυτός λειτουργεί. Ποιος να έλεγε λοιπόν στον Chuck Lorre ότι αυτή η σειρά θα έκανε κάποια από τα μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης στην Αμερικανική σειρά; Ο λόγος για το Big Bang Theory.
    Οι πρώτοι χαρακτήρες της σειράς είναι οι συγκάτοικοι και συνεργάτες φυσικοί Leonard Hofstadter και Sheldon Cooper καθώς και η γειτόνισσά τους στο απέναντι διαμέρισμα, Penny. Η σειρά ξεκινάει με την απόφαση του Λέοναρντ να βοηθήσει την Πέννυ να μετακομίσει, στην προσπάθεια του να της την πέσει (ναι, ο τύπος είχε υψηλά στάνταρ). Η Πέννυ με την σειρά της γίνεται φίλη με τον Λέοναρντ και τον Σέλντον αλλά και με τους δύο φίλους τους, τον Χάουαρντ και τον Ραζ. Καθώς η ομάδα των φυσικών είναι κλεισμένη μόνο στον κύκλο της και διοργανώνοντας βραδιές μαραθωνίων Star Trek ή Star Wars, η Πέννυ φροντίζει να τους εντάξει μέσα στην κοινωνία, βγάζοντάς τους από το "καβούκι" τους. Μέσα από διάφορες καταστάσεις και κυρίως της αδυναμίας του Σέλντον να αντιληφθεί τις κοινωνικές συνθήκες και τους πρέποντες τρόπους συμπεριφοράς, οι πέντε ηθοποιοί χαρίζουν άνετα το γέλιο και την ψυχαγωγία.
    Για όσους αποφασίσουν να παρακολουθήσουν την σειρά θα συνιστούσα ιδιαιτέρως την εύρεση ελληνικών υποτίτλων, γιατί, ανώτατοι φυσικοί καθώς είναι οι χαρακτήρες, χρησιμοποιούνται ορολογίες που είναι δύσκολο να κατανοηθούν στην αγγλική γλώσσα. Βέβαια αν είστε μάστερ του αντικειμένου πάω πάσο. Ωστόσο, εάν ποτέ θελήσετε να παρακολουθήσετε μια σειρά που θα προσφέρει άφθονο γέλιο, το Big Bang Theory είναι σίγουρα μία από αυτές. Αν ρωτάτε προσωπικά εμένα, ο Sheldon είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, είναι λιγάκι ψώνιο (η αλήθεια να λέγεται) , έχει αρκετές παραξενιές όπως η θέση του στον καναπέ, η ώρα που επισκέπτεται την τουαλέτα, ακόμα και το εβδομαδιαίο διατροφικό του πρόγραμμα, και έχει και την τέλεια ατάκα "I'm not crazy, my mother had me tested". Πώς να μην τον λατρέψει κανείς, ε; 

    Στην τελική, το Big Bang Theory είναι μια άκρως αστεία σειρά με αρκετές υποψηφιότητες σε  βραβεία, όπως και απονεμηθείσα Χρυσή Σφαίρα και 2 βραβεία Emmy στον Jim Parsons για τον ρόλο του Sheldon Cooper. Η σειρά προβάλλεται για 5η σεζόν στο κανάλι CBS της Αμερικής, την περασμένη Πέμπτη προβλήθηκε το season finale, και μόλις προχτές ανακοινώθηκε ότι η σειρά πήρε το πράσινο φως για να συνεχίσει και την τηλεοπτική σεζόν 2012-2013.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Ένα Blockbuster που εκπλήσσει.

    Ενώ συνήθως είμαι αντίθετη στην παρακολούθηση ταινιών στο σινεμά (κυρίως λόγω εισιτηρίου), αυτή τη φορά δεν μπορούσα να κρατηθώ. Βασικός λόγος η μανία μου με την τριλογία των συγκεκριμένων βιβλίων και η ανυπομονησία μου να δω την μεταφορά τους σε μία μεγάλη οθόνη και όχι σε αυτήν του υπολογιστή μου. Και έχω ένα πράγμα μόνο να πω: Δεν μετάνιωσα ούτε στο ελάχιστο που δεν περίμενα να κατεβάσω την ταινία και να την δω μόνη μου στο σπίτι, αλλά αντίθετα χάρηκα που πήγα και την απόλαυσα σε μια μεγάλη αίθουσα του σινεμά. Ο λόγος για την δημιουργία της Suzanne Collins, τους "Αγώνες Πείνας".
    Κάθε χρόνο, στα ερείπια που κάποτε ήταν η Β. Αμερική, υπάρχει πλέον ένα απολυταρχικό καθεστώς. Στην Πάνεμ, η λαμπερή πρωτεύουσά της Κάπιτολ επιβάλλει στη δώδεκα Περιοχές της, που την τροφοδοτούν, να στείλουν από ένα κορίτσι κι ένα αγόρι για να διαγωνιστούν στους Αγώνες Πείνας. Ένα είδος τιμωρίας για μια εξέγερση που έγινε στο παρελθόν και μια συνεχιζόμενη τακτική εκφοβισμού της κυβέρνησης, οι Αγώνες Πείνας είναι ένα εθνικό τηλεοπτικό γεγονός στο οποίο «Φόροι» πρέπει να αγωνιστούν ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου. Από την Περιοχή 12 η Κάτνις Έβερντιν αναγκάζεται να προσφέρει τον εαυτό της εθελοντικά για να σώσει την αδερφή της που επιλέχτηκε. Μαζί της κληρώνεται και ο Πίτα, ο γιος του φούρναρη. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν από το πουθενά σταρ ενός φρικιαστικού ριάλιτι που μόνο αποτέλεσμα έχει τον θάνατο.
    Μπορώ με άνεση να πω ότι εξεπλάγην. Και όχι, δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά με την απρόσμενα ευχάριστη! Σε μια εποχή που το Hollywood έχει σοβαρά ξεμείνει από ιδέες και αποφασίζεται να γίνει ταινία όποιο βιβλίο πέσει στα χέρια των σεναριογράφων, οι "Αγώνες Πείνας" ξέφυγαν από τον γενικό κανόνα. Για όσους απέχουν από τον κόσμο των μεταφερθέντων βιβλίων στην μεγάλη οθόνη τον τελευταίο καιρό, να ενημερώσω ότι είτε το βιβλίο είναι αριστούργημα είτε όχι, οι σεναριογράφοι το μεταφέρουν στην χολιγουντιανή πλευρά του όπου όλα είναι ιδανικά και μάλιστα το γράφουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο εμπορικό, με στόχο φυσικά την πώληση χιλιάδων εισιτηρίων. Αυτό όμως δεν έγινε με τους Αγώνες. Όχι.
    Τα βιβλία είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, σαν να διηγείται δηλαδή η Κάτνις. Έτσι, ο σκηνοθέτης της ταινίας Gary Ross αποφάσισε να γυρίσει την ταινία με ακριβώς αυτόν τον τρόπο. H κάμερα ακολουθεί την Κάτνις και ο θεατής είναι σαν να παρακολουθεί από το τα δικά της μάτια. Δεν θα σας πω ψέματα, η τεχνική αυτή κουράζει λίγο γιατί κάποιες σκηνές κουνιούνται αρκετά. Ωστόσο, η σκηνοθεσία πέρα απ'αυτά είναι απλά μαγική. Ο Gary Ross κατόρθωσε να φτιάξει αυτήν την ταινία με αριστοτεχνία, χωρίς υπερβολές, χωρίς κοιλιές στο έργο και βίαια πλάνα που θα οδηγούσαν την ταινία στην βαθμολόγηση με R (μεταξύ μας, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να μείνει η ταινία στο PG13, αλλιώς θα έχαναν πολλά εισιτήρια). Όπως και να το κάνεις, έχεις να πραγματευτείς με παιδιά που πρέπει να σκοτώσουν το ένα το άλλο. Η βία θα είναι περισσότερο ωμή από αυτήν που απεικονίζεται, απτή απόδειξη και το βιβλίο. Δεν μπορώ λοιπόν να σταματήσω να σκέφτομαι πού θα έφτανε η ταινία και πώς θα ήταν, εάν ο Ross τολμούσε την προσέγγιση της σκληρότητας με πιο "γυμνό" τρόπο.
    Οι καλοί λόγοι όμως δεν θα δοθούν μόνο στον σκηνοθέτη και τους σεναριογράφους αλλά στην Jennifer Lawrence, την πρωταγωνίστρια της ταινίας η οποία σε ηλικία μόλις 22 χρονών έχει ήδη προταθεί για ένα βραβείο Όσκαρ. Πολλοί δεν την παίρνουν με καλό μάτι και πολλοί την λατρεύουν. Εγώ βρισκόμουν κάπου στο ενδιάμεσο. Δεν τρελαινόμουν αλλά και επίσης δεν δήλωνα ότι δεν την χωνεύω, ακόμα και μετά που είδα την ταινία για την οποία προτάθηκε για βραβείο Ακαδημίας. Μετά την ταινία όμως μπορώ να πω ότι ανέβηκε επίπεδα στην εκτίμησή μου. Εκτέλεσε με ακρίβεια τον ρόλο της Κάτνις, βάζοντας τον εαυτό της στην θέση της ηρωίδας. Μπορούσες με άνεση να καταλάβεις πότε αισθανόταν άγχος, απόγνωση, θυμό, θλίψη και ανακούφιση. Αυτή η ικανότητά της όμως δεν ήταν η ίδια που την έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έργου να σκέφτεται: "πωπω, ζωή και αυτή! Να ζεις συνεχώς με τον φόβο ότι αυτή η χρονιά ίσως να είναι η τελευταία που ζει κανείς!" , ή : "Τι άγχος και αυτό! Ποιος θα κληρωθεί άσχετα με το πόσους κλήρους με το όνομά του υπάρχουν μέσα στις κάλπες!". Αυτό ήταν που κατάφερε με μεγάλη δεξιοτεχνία η  Lawrence . Έβαζε τον θεατή στην ψυχολογία ενός πιθανού φόρου και ενός πιθανού μέλλοντα νεκρού.
    Δυστυχώς δεν θα πω τα ίδια επαινετικά λόγια και για τον συμπρωταγωνιστή της, Josh Hutcherson. Με το που αποκαλύφθηκε το καστ της ταινίας, ενώ συμπαθώ τον ηθοποιό, ήμουν τελείως κάθετη με την επιλογή αυτή, και συνεχίζω να είμαι. Όχι ότι το παιδί έκανε κακή δουλειά, προς Θεού, απλά (καθώς δεν είμαι ακόμα επαγγελματίας κριτικός) άμα δεν μου γεμίσει το μάτι από την αρχή με την επιλογή του ηθοποιού, θα χρειαστεί να δω μπροστά μου επίδειξη μεγάλου υποκριτικού ταλέντου για να αλλάξω γνώμη. Και καθώς αυτός δεν είναι το κλειδί της ιστορίας, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος της τριλογίας, η παρουσία του στο έργο μου πέρασε ελαφρώς αδιάφορη.. Ίσως στις επόμενες ταινίες που ο ρόλος είναι ελαφρώς πιο καταλυτικός οι απόψεις μου να βελτιωθούν. Αν και , κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου άρθρου έγινε γνωστό πως ο σκηνοθέτης των Αγώνων Πείνας, Gary Ross, δεν θα σκηνοθετήσει το δεύτερο μέρος, γνωστό στους φαν ως "Φωτιά". Οπότε, για όποιον έχει δει την ταινία , θα καταλάβει γιατί θα είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική προς το σίκουέλ της.


Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Sneak Peek για το Despicable Me 2

     Η παιδική ταινία "Εγώ, ο Απαισιότατος" έκανε μεγάλη επιτυχία τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι δημιουργοί του λοιπόν αποφάσισαν να δημιουργήσουν και δεύτερο μέρος στην ταινία, το οποίο προς το παρόν ονομάζεται Despicable me 2. Πριν από λίγο καιρό δόθηκε στην κυκλοφορία ένα βίντεο που απεικονίζει τα λατρεμένα Minions να τραγουδάνε το Banana. Τι κι αν η ταινία θα κυκλοφορήσει το 2013? Οι παραγωγοί ήθελαν από τώρα να βάλουν σε αγωνία τους μικρούς θαυμαστές του δαιμόνιου επιστήμονα Γκρου. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το βρίσκω αξιαγάπητο!


Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Extremely Tough And Incredibly Intense.

    Πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να την δεις. Γιατί εγώ δεν ήμουν και δυστυχώς πάει το κουτί με τα χαρτομάντιλα. Πέρα από αυτά όμως είναι μια καταπληκτική ταινία που σε μαθαίνει να μην τα παρατάς ακόμα και εάν όλα έχουν τελειώσει. Ο λόγος για το Extremely Loud And Incredibly Close.
    Η ιστορία αφορά ένα εννιάχρονο αγόρι, τον Όσκαρ, ο οποίος μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 εξαιτίας της γνωστής επίθεσης τρομοκρατών στους Δίδυμους Πύργους, πείθεται πως ο μπαμπάς του του έχει αφήσει ένα μήνυμα που περιμένει να ανακαλυφθεί. Ο Όσκαρ στην προσπάθειά του να ανακαλύψει το μήνυμα αυτό, δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση και φιλία με τον ενοικιαστή του διαμερίσματος της γιαγιάς του, έναν μεγάλης ηλικίας άντρα που δεν μιλάει. Ο Όσκαρ πηγαίνει μαζί του από σπίτι σε σπίτι κάνοντας ερωτήσεις προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη κλειδαριά για το κλειδί που ανακάλυψε σε ένα βάζο του μπαμπά του. 
    Ο πρωταγωνιστής, ο 12χρονος Thomas Horn δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του σαν ηθοποιός. Δεν προέρχεται από καμιά οικογένεια με ιστορικό ηθοποιίας. Είναι ένα παιδί που στον ελεύθερό του χρόνο διάβαζε βιβλία και μάθαινε ξένες γλώσσες.  Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι γνώσεων Kids JeopardyΟ Thomas κέρδισε 31.800 δολάρια και εντυπωσίασε το κοινό με τις γνώσεις του πάνω στα πιο απίστευτα θέματα. Αυτό φυσικά ήταν μόνο η αρχή. Κάποιους μήνες αργότερα, η οικογένεια του Thomasβρήκε στον τηλεφωνητή του σπιτιού ένα μήνυμα από τη γραμματεία του σχολείου του, το οποίο πληροφορούσε την οικογένεια πως ένα πρακτορείο casting ήθελε να επικοινωνήσει μαζί του. Ο παραγωγός του Social Networl, Scott Rudin, έψαχνε απεγνωσμένα τον μικρό Τhomas για να του προσφέρει έναν ρόλο! Φυσικά ο πατέρας του θεώρησε αρχικά πως επρόκειτο για φάρσα.Γιατροί και οι δύο γονείς του δεν ήξεραν τίποτα για την βιομηχανία του κινηματογράφου, δεν ήξεραν καν τι είναι ένα πρακτορείο casting. Ο ίδιος ο Thomas  παραδέχθηκε πως δεν παρακολουθούσαν πολλές ταινίες.Ήξεραν όμως να αναγνωρίζουν μια μεγάλη ευκαιρία όταν τους χτυπούσε την πόρτα. Ο Rudin και ο σκηνοθέτης της ταινίας Stephen Daldry είχαν δει ήδη περίπου 3.000 παιδιά στην αναζήτηση του ιδανικού πρωταγωνιστή τους. Από τα πρώτα 20 λεπτά της audition του Thomas, ήξεραν πως η αναζήτησή τους είχε τελειώσει. Τα περισσότερα παιδιά-ηθοποιοί χρειάζονται αρκετά χρόνια για να το μεγάλο κινηματογραφικό τους μπαμ. Ο Thomas χρειάστηκε περίπου 7 μήνες, όσο δηλαδή κράτησαν τα γυρίσματα. 
    Ωστόσο, παρόλο που ο Horn δεν είχε καμία εμπειρία και καθόλου γνώσεις υποκριτικής, κατάφερε με κάποιον τρόπο να αποδώσει τα αισθήματα απόγνωσης, κενού και απελπισίας που νιώθει ένα μικρό παιδί το οποίο δυσκολεύεται να βγει στον έξω κόσμο, όταν χάσει το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή του που είχε συνδεθεί. O Tom Hanks και η Sandra Bullock, αν και οι ρόλοι τους δεν είναι πρωταγωνιστικοί, υποδύονται με ακρίβεια και άνεση  τους δραματικούς χαρακτήρες τους, καθώς και οι δύο είναι πλέον κάτοχοι του πολυπόθητου στο σινεμά βραβείου Όσκαρ. Όσο για τον Max von Sydow, τον σουηδό βετεράνο του σινεμά, τα λόγια είναι λίγα. Υποδύεται τον γέρο ενοικιαστή που δεν μιλάει, επικοινωνεί μόνο γράφοντας αυτά που θέλει να πει σε μικρά σημειωματάρια που κουβαλάει πάντα μαζί του.  Ακόμα και αν δεν λέει ούτε την πιο μικρή λέξη, ούτε καν έναν φθόγγο, η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική. Όντας ο εξαφανισμένος παππούς του μικρού Όσκαρ, τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει στις έρευνές του για το κλειδί που του άφησε ο πατέρας του. Ο Max von Sydow είναι μια τρανή απόδειξη ότι ο πόνος δεν χρειάζεται λόγια και πράξεις για να εκφραστεί, αλλά μόνο ένα βλέμμα αρκεί για να εκπληρώσει τον σκοπό του. 
    Σε σκηνοθετική άποψη, το Extremely Loud and Incredibly Close είναι μία άρτια ταινία, με ελάχιστα σκηνοθετικά κενά και λάθη. Ο Stephen Daldry ανακαλύπτει υπέροχες τοποθεσίες μέσα στη Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα δείχνει με μοναδικό τρόπο την τραγωδία των Δίδυμων Πύργων. Δίνει τις σωστές οδηγίες στον μικρό Τόμας ώστε να εκφράσει τα σωστά συναισθήματα με την σωστή μέθοδο. Αυτό που σε συνεπαίρνει περισσότερο είναι η μουσική, η οποία σε γεμίζει συναισθηματικά και σε συνδυασμό με τις δραματικές σκηνές σε κάνει να θέλεις ακόμα πιο πολύ να κλάψεις (τουλάχιστον σε μένα λειτούργησε). Στο σύνολό της είναι ένα φιλμ που σε συγκινεί, σε κάνει να νιώθεις πως ήσουν και εσύ μέσα σε μια οικογένεια που έχασε ένα αγαπημένο της πρόσωπο χωρίς λόγο, όπως ο μικρός Όσκαρ. Ορισμένες από τις κριτικές που δόθηκαν για την ταινία αυτή διαμαρτύρονταν για τον τρόπο που χρησιμοποιούσε την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου σαν εξήγηση της αγοραφοβίας και του αυτισμού ή του συνδρόμου Άσπεργκερ του Όσκαρ (αυτά δεν δηλώνονται ξεκάθαρα στην ταινία, απλά γίνονται κατανοητά από τις ενέργεις του παιδιού και την δυσκολία του να πάρει, για παράδειγμα, το μετρό). Σαν ον όμως με ελευθερία σκέψης θα διαφωνήσω κάθετα με την άποψη αυτών των κριτικών και θα δηλώσω την δική μου γνώμη. Η χρήση της τραγωδίας των Δίδυμων Πύργων γίνεται καθαρά και μόνο γιατί έχει υπάρξει το μεγαλύτερο πλήγμα στις Η.Π.Α. και εκατομμύρια οικογένειες θρήνησαν μέλη τους. Ήταν το πιο απλό παράδειγμα οικογενειακής τραγωδίας και απώλειας που μπορούσε να γίνει κατανοητό από κάθε άτομο στη Γη. Δεν είχε σκοπό να προσβάλει κανέναν, ούτε να χρησιμοποιήσει το γεγονός σαν αποδιοπομπαίο τράγο. 
    Αυτά είχα να πω. Όσοι πείθεστε, feel free να δείτε την ταινία. Αξίζει. Στα μάτια μου, τουλάχιστον.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

The 84th Annual Academy Awards: Nothing But The Expected

    Σας το είχα πει ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παρακολουθήσω τα Όσκαρ. Φυσικά και το έκανα, τι κι αν πήγα για ύπνο στις 7 το πρωί; Καθώς άλλες χρονιές είχα σχολείο/σχολή την επόμενη μέρα, αποφάσισα φέτος να κάνω την ολονυχτία. Δεν το μετάνιωσα, ενθουσιάστηκα από τη μια και ψιλοχαλάστηκα από την άλλη.  Θα μιλήσω καλύτερα για την τελετή πρώτα και μετά για τα βραβεία.
    Για ένατη φορά οικοδεσπότης ήταν ο αγαπημένος της Ακαδημίας Billy Cristal, ο οποίος φέτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Να ήταν η απόφαση της τελευταίας στιγμής λόγω της παραίτησης του Έντι Μέρφι, να ήταν βαρεμάρα ή έλλειψη φαντασίας από την πλευρά των σεναριογράφων; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Cristal έχει υπάρξει αδιαμφισβήτητα περισσότερο αστείος και απολαυστικός από την κυριακάτικη βραδιά. Ωστόσο το αφιέρωμα που έκανα κατά το ξεκίνημα της τελετής ήταν ιδιαίτερα ωραίο (βέβαια είχε και σκηνές από το "Λυκόφως" μέσα αλλά τι να κάνεις..φέρνει λεφτά στο Χόλυγουντ). Φαίνεται ότι τους έχει πιάσει μια νοσταλγία για τις παλιές και κλασσικές ταινίες, μάλλον εξαιτίας του "Αρτίστα" που επανέφερε την μαγεία στο σινεμά. Η τελετή ξεκίνησε με ένα μικρό βίντεο στο οποίο ο Cristal παρωδεί κάποιες από τις ταινίες που ήταν υποψήφιες στην Μεγάλη Κατηγορία (αυτή της Καλύτερης Ταινίας) παίρνοντας έναν ρόλο σε κάθε μία ταινία. Το βίντεο ήταν ωραίο αλλά έχω δύο παρατηρήσεις. Πρώτον: φιλί με τον Clooney για το Descendants; Δεν θέλω να μάθω πόσες λήψεις χρειάστηκαν για να μην γελάνε πια ή για να το πετύχουν. Και δεύτερον: Justin Bieber;; Τι στο &#$%^* ήθελαν τον Justin Bieber έστω και σε βίντεο;; Θεέ και Κύριε, το υπόσχομαι, εάν ποτέ καταφέρω να πάω ποτέ στο Χόλυγουντ, οι υπεύθυνοι της Ακαδημίας και οι υπεύθυνοι για το βίντεο αυτό θα φάνε ένα καλό βρίσιμο για αυτήν την κίνηση. Βλέπουμε μια ωραία τελετή ρε φίλε μην μας ξενερώνεις! Anyway, πάω παρακάτω. Το ξεκίνημα για μένα ήταν πολύ γρήγορο. Ένας μικρός μονόλογος του Billy Cristal και κάλεσε αμέσως δύο παρουσιαστές οι οποίοι έδωσαν τσάκα-τσάκα δύο βραβεία Όσκαρ ( τα οποία με μεγάλη χαρά πήγαν στο Hugo). Το πρωτότυπο όμως ήταν στην παρουσίαση των υποψηφιοτήτων. Μετά το όνομα της ταινίας και του υπεύθυνου ατόμου, έπεφταν εικόνες από τα γυρίσματα και πλάνα από τον ανάλογο τομέα και παράλληλο παράθυρο με συνέντευξη είτε του σκηνοθέτη της ταινίας είτε κάποιων από τους ηθοποιούς. Παράδειγμα: στην κατηγορία για τα καλύτερα κοστούμια, παίζει βίντεο με δύο παράλληλα κάθετα παράθυρα. Στο ένα, σκηνές από τον "Αρτίστα" με το κουστούμι τον Valentine ή το φόρεμα της Miller με τις παγιέτες και στο άλλο παράθυρο ο Hazanavicius να δίνει την συνέντευξή του για την συνεισφορά του ενδυματολόγου. Ιδιαίτερα αξιόλογο και σκεπτικό, δείχνει ότι αυτά τα άτομα δεν περνούν απαρατήρητα από τα μεγάλα ονόματα των ταινιών.
     Πρωτοεμφανιζόμενο ήταν επίσης το βίντεο που περιελάμβανε γνωστούς ηθοποιούς να αφηγούνται την πρώτη φορά που παρακολούθησαν ταινία και συγκεκριμένα ποια ήταν αυτή και ποια τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η εκάστοτε ταινία, αλλά και τι τους προσφέρουν οι ταινίες στην προσωπική τους ζωή και στο ταλέντο τους. Εδώ έγινε ξεκάθαρο σαν γυαλί ότι η Ακαδημία πράγματι πεθύμησε τις παλιές ταινίες με ουσιώδη πλοκή και χωρίς 3D. Το ίδιο ακριβώς δηλώνει και ένα μικρού μήκους κωμικό φιλμ που προβλήθηκε λίγο αργότερα αναπαριστώντας, υποτίθεται, το πρώτο screening μιας ταινίας (συγκεκριμένα, του μιούζικαλ The Wizard of Oz). Άλλη μια ένδειξη ότι το Χόλυγουντ δεν έχει πλέον άλλες ιδέες. Δεν ήξεραν με ποιον τρόπο να γεμίσουν τον χρόνο οι άνθρωποι, και σκέφτηκαν αυτό (σύμφωνα με την παράδοση, κάθε τελετή των Όσκαρ πρέπει να κρατάει πάνω από 3 ώρες. Η περυσινή τελετή ήταν η πιο μικρή, 3 ώρες και 24 λεπτά).  Αυτό που με έκανε να αισθανθώ ευχαριστημένη ήταν τα μεγαλειώδη, παλιάς εποχής σκηνικά. Ένα τεράστιο τετράδιο πεντάγραμμου για τα βραβεία στη μουσική, μια γιγάντια μπομπίνα για το βραβείο της κινηματογράφησης, μια είσοδος σινεμά κατά τη δεκαετία του 1930, αυτές ήταν μερικές από τα πιο αξιοπρόσεκτες κατασκευές στη φετινή τελετή.
    Η παράδοση επίσης ορίζει ότι κάθε χρόνο πρέπει να υπάρχει ένα φαντασμαγορικό νούμερο στη μέση ακριβώς της βραδιάς για το entertainment των σταρς και του κοινού. Φέτος, την τιμή έλαβε το φημισμένο Cirque de Soleil, με ακροβάτες να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των ηθοποιών και επικίνδυνα ακροβατικά να λαμβάνουν χώρα στη σκηνή. Πολλοί το χαρακτήρισαν περιττό αλλά εγώ θεώρησα ότι ταίριαζε στη θεματολογία της βραδιάς ( παλιός καλός κινηματογράφος, μην ξεχνιόμαστε). Διασκεδαστικό κομμάτι ήταν το σημείο όπου ο Billy Cristal επιχείρησε να ανακοινώσει στο κοινό τι σκέφτεται ο κάθε αστέρας κατά τη στιγμή που τον συλλαμβάνει η κάμερα. Οι τυχεροί ήταν τα κλασσικά αγαπημένα άτομα. Brad Pitt, Angelina Jolie, George Clooney, Uggie, Morgan Freeman, Viola Davis, Martin Scorsese, Nick Nolte (με τον τελευταίο ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, όποιος δει βίντεο θα καταλάβει τι λέω). Όπως κάθε φορά υπήρχε και το γνωστό memoriam, το αφιερωμένο βίντεο σε όσα άτομα του χώρου της τέχνης έφυγαν από την ζωή από την μέρα που έγιναν τα 83α Oscar μέχρι την ημέρα πριν από τα 84α. Ήταν συγκινητικό το γεγονός ότι συμπεριέλαβαν τον Μιχάλη Κακογιάννη, έτσι και αλλιώς ήταν υποψήφιος για 3 Oscar με τον Ζορμπά , ας μην το ξεχνάμε αυτό. Πού ήταν όμως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος; Κάποιοι θα πουν ότι το βίντεο αφορά τα άτομα που χάθηκαν μέσα στο 2011. Και πώς εξηγούν τότε την Whitney Houston ή τον Ben Gazzara; Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αγγελόπουλος δεν προτάθηκε ποτέ για βραβείο της Ακαδημίας, συνεργάστηκε ωστόσο με μεγάλα ονόματα του Hollywood, Harvey Keitel, Willem Dafoe, Marcello Mastroianni... Τέλος, το αγαπημένο μου σημείο από όλη την παράσταση ήταν το αστείο με τον Martin Scorsese. H Rose Byrne και η Melissa McCarthy ανέβηκαν με τις υπόλοιπες "Φιλενάδες" για να δώσουν τα βραβεία που αφορούσαν τα ντοκυμαντέρ και τις ταινίες μικρού μήκους. Τη στιγμή λοιπόν που εκείνες οι δύο μιλούσαν για την αξία των ταινιών μικρών μήκους, κάποιος από το κοινό φωνάζει "Scorsese!!". Και οι δύο κυρίες, αναφωνώντας και εκείνες το επίθετο του σκηνοθέτη βγάζουν βοτκίτσες από τα φορέματά τους ( η μία την έκρυβε στο μπούστο της, η άλλη πού την έκρυβε θα σας γελάσω) και αρχίζουν και πίνουν! Ο Σκορσέζε μετά ψαχνόταν τι παίχτηκε.
    Και τώρα λέω (λίγο πολύ) να περάσω και στα ίδια τα βραβεία. Για μένα, πέραν ενός βραβείου για το "Κορίτσι με το Τατουάζ" και την Μέρυλ Στριπ, δεν ήταν κάτι το αναπάντεχο. Ήθελαν δεν ήθελαν έδωσαν το βραβείο καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού στο "the Artist" διότι αν δεν το έκαναν, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τυφώνα αντιδράσεων και η Ακαδημία δεν είναι για τέτοια. Εκεί που αντιστάθηκαν στα polls και την κοινή πρόβλεψη ήταν το βραβείο του Α' γυναικείου ρόλου, που ενώ όλοι θεωρούσαν φαβορί την Viola Davis,το βραβείο πήρε τελικά σπίτι η 17 φορές υποψήφια Meryl Streep. Κοιτάξτε, είμαι μεγάλη φαν της. Στην πραγματικότητα την λατρεύω, είναι η πιο πολυδιάστατη μέσα εκεί. Αλλά το βραβείο άξιζε περισσότερο στην Davis. Η ερμηνεία της Streep σαν Margaret Thatcher είναι αρκετά χλιαρή μπροστά σε αυτήν της Viola Davis.. Όπως κα να έχει το Oscar δόθηκε οπότε εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Με ευχαρίστησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου αντί να δοθεί (και πάλι) στον Αρτίστα, το πήρε ο Woody Allen για το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Αν και η ταινία δεν με τρέλανε (κυρίως γιατί ο Owen Wilson μου χάλαγε την οθόνη) , το σενάριο ήταν αρκετά ευφάνταστο και ευχάριστο! Τι καλύτερο από μια νυχτερινή βόλτα στο Παρίσι με τους πιο διάσημους και ευφυείς καλλιτέχνες;; Κλασσικά μέσα στο σαμποτάζ, ο Άλλεν δεν παραβρέθηκε στην τελετή και άφησε την Ακαδημία να παραλάβει για αυτόν το βραβείο. Για όσους απορούν εδώ, ο Άλλεν έχει παραλάβει επανειλημμένα προσκλήσεις από την Ακαδημία για να γίνει μέλος της, αλλά εκείνος συστηματικά αρνείται όχι μόνο να τις αποδεχτεί αλλά και να πατήσει έστω και τη μύτη του μικρού δάχτυλου του ποδιού του στο Λος Άντζελες.
    Το βραβείο που άξιζε περισσότερο από όλα κατά τη διάρκεια της βραδιάς ήταν αυτό που παρέλαβε ο Christopher Plummer για την συμμετοχή και την ερμηνεία του στην ταινία "The Begginers". Η λαχτάρα του για έναν θείο Όσκαρ φάνηκε στην ατάκα του με το που παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο : " You are two years older than me, where have you been my whole life darling?". Αυτό που άξιζε λιγότερο ήταν το βραβείο καλύτερων κουστουμιών. Δεν μπορείς να έχεις σε μια κατηγορία Αnonymous, Jane Eyre, Hugo και W.E. και να το δίνεις στον Αρτίστα που έβγαλαν όλη την ταινία με δύο κουστούμια και πέντε φορέματα. Αδικίες... Και θέλω να επισημάνω επίσης την 8η φορά που το Χάρι Πότερ σνομπαρίστηκε σε κάθε κατηγορία που ήταν υποψήφιο! Και μη μου πείτε ότι η "Σιδηρά Κυρία" είχε καλύτερο μεικ απ από τον Πότερ γιατί θα σας ξαναβάλω να δείτε 8 ταινίες από την αρχή και μετά να μου πείτε εάν ακόμα νομίζετε το ίδιο! Τέλος, έχω την απορία με ποιο κριτήριο επέλεξαν το Rango σαν καλύτερη κινουμένων σχεδίων ταινία.. Έχω την εντύπωση ότι έχει να κάνει με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντεπ.. Όχι ότι δεν μου άρεσε σαν ταινία, όχι ότι για μένα δεν άξιζε το Όσκαρ, αλλά αυτοί τι να είδαν άραγε; 


Επίσης πήρα το θάρρος και έγραψα μερικές από τις πιο ωραίες ατάκες που έφτιαξαν την βραδιά:


-«Απόψε εύχομαι να διασκεδάσετε γιατί τίποτα δεν αποτελεί καλύτερο αντίδοτο στην παγκόσμια οικονομική από το θέαμα εκατομμυριούχων που δίνουν ο ένας στον άλλο χρυσά αγαλματίδια». Μπίλι Κρίσταλ


-«Τέτοιες στιγμές, είναι που κάνουν τα Όσκαρ να αξίζουν τον κόπο. Μόλις την είδα ήθελα να αγκαλιάσω την πρώτη μαύρη γυναίκα που θα βρω μπροστά μου. Η οποία υπολογίζω ότι από το Μπέβερλι Χιλς που είμαστε, πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 45λεπτών με το αυτοκίνητο.» είπε ο Μπίλι Κρίσταλ μετά το ξέσπασμα σε κλάματα της αφροαμερικανίδας Οκτάβια Σπένσερ όταν παρέλαβε το βραβείο ερμηνείας Β Γυναικείου Ρόλου.


-«Η σχέση ενός σκηνοθέτη με τον μοντέρ του μοιάζει με γάμο» είπε ο Μπράντλεϊ Κούπερ και η συμπαρουσιάστριά του, Τίνα Φέι, συμπλήρωσε: «Και όπως και στο γάμο, έτσι και αυτοί περνάνε όλες τους τις μέρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, παραγγέλνοντας φαγητό από έξω και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες άλλων ανθρώπων.»


-«Η Μέριλ Στριπ έχει κερδίσει το Όσκαρ δύο φορές ενώ ήταν υποψήφια για 17. Πράγμα που σημαίνει ότι για 15 φορές, κάθε φορά που έχανε και κάποια άλλη έπαιρνε το βραβείο, εκείνη έπρεπε να χαμογελάει και να προσποιείται στην κάμερα την χαρούμενη.Νομίζω ότι μόνο και μόνο γι αυτό θα έπρεπε να πάρει ένα Όσκαρ.» - Μπίλι Κρίσταλ






      Ξέρω ότι άργησα υπερβολικά να ανεβάσω το άρθρο αλλά το παλεύω εδώ και μέρες η αλήθεια είναι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη :)

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Oscars 2012 Full List Of Winners


Best Picture

  • "The Artist" Thomas Langmann, Producer

Directing

  • "The Artist" Michel Hazanavicius



Actor in a Leading Role


  • Jean Dujardin in "The Artist"

Actor in a Supporting Role


  • Christopher Plummer in "Beginners"

Actress in a Leading Role


  • Meryl Streep in "The Iron Lady"

Actress in a Supporting Role


  • Octavia Spencer in "The Help"

Animated Feature Film


  • "Rango" Gore Verbinski

Art Direction


  • "Hugo" 
    Production Design: Dante Ferretti; Set Decoration: Francesca Lo Schiavo

Cinematography


  • "Hugo" Robert Richardson

Costume Design


  • "The Artist" Mark Bridges

Documentary (Feature)


  • "Undefeated" 
    TJ Martin, Dan Lindsay and Rich Middlemas

Documentary (Short Subject)


  • "Saving Face" 
    Daniel Junge and Sharmeen Obaid-Chinoy

Film Editing


  • "The Girl with the Dragon Tattoo" Kirk Baxter and Angus Wall

Foreign Language Film


  • "A Separation" Iran

Makeup


  • "The Iron Lady" Mark Coulier and J. Roy Helland

Music (Original Score)


  • "The Artist" Ludovic Bource

Music (Original Song)

  • "Man or Muppet" from "The Muppets"
    Music and Lyric by Bret McKenzie

Short Film (Animated)


  • "The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore" William Joyce and Brandon Oldenburg

Short Film (Live Action)


  • "The Shore" Terry George and Oorlagh George

Sound Editing


  • "Hugo" Philip Stockton and Eugene Gearty

Sound Mixing


  • "Hugo" 
    Tom Fleischman and John Midgley

Visual Effects


  • "Hugo" Rob Legato, Joss Williams, Ben Grossmann and Alex Henning

Writing (Adapted Screenplay)

  • "The Descendants" Screenplay by Alexander Payne and Nat Faxon & Jim Rash

Writing (Original Screenplay)


  • "Midnight in Paris" Written by Woody Allen