The 84th Annual Academy Awards: Nothing But The Expected

    Σας το είχα πει ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παρακολουθήσω τα Όσκαρ. Φυσικά και το έκανα, τι κι αν πήγα για ύπνο στις 7 το πρωί; Καθώς άλλες χρονιές είχα σχολείο/σχολή την επόμενη μέρα, αποφάσισα φέτος να κάνω την ολονυχτία. Δεν το μετάνιωσα, ενθουσιάστηκα από τη μια και ψιλοχαλάστηκα από την άλλη.  Θα μιλήσω καλύτερα για την τελετή πρώτα και μετά για τα βραβεία.
    Για ένατη φορά οικοδεσπότης ήταν ο αγαπημένος της Ακαδημίας Billy Cristal, ο οποίος φέτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Να ήταν η απόφαση της τελευταίας στιγμής λόγω της παραίτησης του Έντι Μέρφι, να ήταν βαρεμάρα ή έλλειψη φαντασίας από την πλευρά των σεναριογράφων; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Cristal έχει υπάρξει αδιαμφισβήτητα περισσότερο αστείος και απολαυστικός από την κυριακάτικη βραδιά. Ωστόσο το αφιέρωμα που έκανα κατά το ξεκίνημα της τελετής ήταν ιδιαίτερα ωραίο (βέβαια είχε και σκηνές από το "Λυκόφως" μέσα αλλά τι να κάνεις..φέρνει λεφτά στο Χόλυγουντ). Φαίνεται ότι τους έχει πιάσει μια νοσταλγία για τις παλιές και κλασσικές ταινίες, μάλλον εξαιτίας του "Αρτίστα" που επανέφερε την μαγεία στο σινεμά. Η τελετή ξεκίνησε με ένα μικρό βίντεο στο οποίο ο Cristal παρωδεί κάποιες από τις ταινίες που ήταν υποψήφιες στην Μεγάλη Κατηγορία (αυτή της Καλύτερης Ταινίας) παίρνοντας έναν ρόλο σε κάθε μία ταινία. Το βίντεο ήταν ωραίο αλλά έχω δύο παρατηρήσεις. Πρώτον: φιλί με τον Clooney για το Descendants; Δεν θέλω να μάθω πόσες λήψεις χρειάστηκαν για να μην γελάνε πια ή για να το πετύχουν. Και δεύτερον: Justin Bieber;; Τι στο &#$%^* ήθελαν τον Justin Bieber έστω και σε βίντεο;; Θεέ και Κύριε, το υπόσχομαι, εάν ποτέ καταφέρω να πάω ποτέ στο Χόλυγουντ, οι υπεύθυνοι της Ακαδημίας και οι υπεύθυνοι για το βίντεο αυτό θα φάνε ένα καλό βρίσιμο για αυτήν την κίνηση. Βλέπουμε μια ωραία τελετή ρε φίλε μην μας ξενερώνεις! Anyway, πάω παρακάτω. Το ξεκίνημα για μένα ήταν πολύ γρήγορο. Ένας μικρός μονόλογος του Billy Cristal και κάλεσε αμέσως δύο παρουσιαστές οι οποίοι έδωσαν τσάκα-τσάκα δύο βραβεία Όσκαρ ( τα οποία με μεγάλη χαρά πήγαν στο Hugo). Το πρωτότυπο όμως ήταν στην παρουσίαση των υποψηφιοτήτων. Μετά το όνομα της ταινίας και του υπεύθυνου ατόμου, έπεφταν εικόνες από τα γυρίσματα και πλάνα από τον ανάλογο τομέα και παράλληλο παράθυρο με συνέντευξη είτε του σκηνοθέτη της ταινίας είτε κάποιων από τους ηθοποιούς. Παράδειγμα: στην κατηγορία για τα καλύτερα κοστούμια, παίζει βίντεο με δύο παράλληλα κάθετα παράθυρα. Στο ένα, σκηνές από τον "Αρτίστα" με το κουστούμι τον Valentine ή το φόρεμα της Miller με τις παγιέτες και στο άλλο παράθυρο ο Hazanavicius να δίνει την συνέντευξή του για την συνεισφορά του ενδυματολόγου. Ιδιαίτερα αξιόλογο και σκεπτικό, δείχνει ότι αυτά τα άτομα δεν περνούν απαρατήρητα από τα μεγάλα ονόματα των ταινιών.
     Πρωτοεμφανιζόμενο ήταν επίσης το βίντεο που περιελάμβανε γνωστούς ηθοποιούς να αφηγούνται την πρώτη φορά που παρακολούθησαν ταινία και συγκεκριμένα ποια ήταν αυτή και ποια τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η εκάστοτε ταινία, αλλά και τι τους προσφέρουν οι ταινίες στην προσωπική τους ζωή και στο ταλέντο τους. Εδώ έγινε ξεκάθαρο σαν γυαλί ότι η Ακαδημία πράγματι πεθύμησε τις παλιές ταινίες με ουσιώδη πλοκή και χωρίς 3D. Το ίδιο ακριβώς δηλώνει και ένα μικρού μήκους κωμικό φιλμ που προβλήθηκε λίγο αργότερα αναπαριστώντας, υποτίθεται, το πρώτο screening μιας ταινίας (συγκεκριμένα, του μιούζικαλ The Wizard of Oz). Άλλη μια ένδειξη ότι το Χόλυγουντ δεν έχει πλέον άλλες ιδέες. Δεν ήξεραν με ποιον τρόπο να γεμίσουν τον χρόνο οι άνθρωποι, και σκέφτηκαν αυτό (σύμφωνα με την παράδοση, κάθε τελετή των Όσκαρ πρέπει να κρατάει πάνω από 3 ώρες. Η περυσινή τελετή ήταν η πιο μικρή, 3 ώρες και 24 λεπτά).  Αυτό που με έκανε να αισθανθώ ευχαριστημένη ήταν τα μεγαλειώδη, παλιάς εποχής σκηνικά. Ένα τεράστιο τετράδιο πεντάγραμμου για τα βραβεία στη μουσική, μια γιγάντια μπομπίνα για το βραβείο της κινηματογράφησης, μια είσοδος σινεμά κατά τη δεκαετία του 1930, αυτές ήταν μερικές από τα πιο αξιοπρόσεκτες κατασκευές στη φετινή τελετή.

    Η παράδοση επίσης ορίζει ότι κάθε χρόνο πρέπει να υπάρχει ένα φαντασμαγορικό νούμερο στη μέση ακριβώς της βραδιάς για το entertainment των σταρς και του κοινού. Φέτος, την τιμή έλαβε το φημισμένο Cirque de Soleil, με ακροβάτες να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των ηθοποιών και επικίνδυνα ακροβατικά να λαμβάνουν χώρα στη σκηνή. Πολλοί το χαρακτήρισαν περιττό αλλά εγώ θεώρησα ότι ταίριαζε στη θεματολογία της βραδιάς ( παλιός καλός κινηματογράφος, μην ξεχνιόμαστε). Διασκεδαστικό κομμάτι ήταν το σημείο όπου ο Billy Cristal επιχείρησε να ανακοινώσει στο κοινό τι σκέφτεται ο κάθε αστέρας κατά τη στιγμή που τον συλλαμβάνει η κάμερα. Οι τυχεροί ήταν τα κλασσικά αγαπημένα άτομα. Brad Pitt, Angelina Jolie, George Clooney, Uggie, Morgan Freeman, Viola Davis, Martin Scorsese, Nick Nolte (με τον τελευταίο ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, όποιος δει βίντεο θα καταλάβει τι λέω). Όπως κάθε φορά υπήρχε και το γνωστό memoriam, το αφιερωμένο βίντεο σε όσα άτομα του χώρου της τέχνης έφυγαν από την ζωή από την μέρα που έγιναν τα 83α Oscar μέχρι την ημέρα πριν από τα 84α. Ήταν συγκινητικό το γεγονός ότι συμπεριέλαβαν τον Μιχάλη Κακογιάννη, έτσι και αλλιώς ήταν υποψήφιος για 3 Oscar με τον Ζορμπά , ας μην το ξεχνάμε αυτό. Πού ήταν όμως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος; Κάποιοι θα πουν ότι το βίντεο αφορά τα άτομα που χάθηκαν μέσα στο 2011. Και πώς εξηγούν τότε την Whitney Houston ή τον Ben Gazzara; Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αγγελόπουλος δεν προτάθηκε ποτέ για βραβείο της Ακαδημίας, συνεργάστηκε ωστόσο με μεγάλα ονόματα του Hollywood, Harvey Keitel, Willem Dafoe, Marcello Mastroianni... Τέλος, το αγαπημένο μου σημείο από όλη την παράσταση ήταν το αστείο με τον Martin Scorsese. H Rose Byrne και η Melissa McCarthy ανέβηκαν με τις υπόλοιπες "Φιλενάδες" για να δώσουν τα βραβεία που αφορούσαν τα ντοκυμαντέρ και τις ταινίες μικρού μήκους. Τη στιγμή λοιπόν που εκείνες οι δύο μιλούσαν για την αξία των ταινιών μικρών μήκους, κάποιος από το κοινό φωνάζει "Scorsese!!". Και οι δύο κυρίες, αναφωνώντας και εκείνες το επίθετο του σκηνοθέτη βγάζουν βοτκίτσες από τα φορέματά τους ( η μία την έκρυβε στο μπούστο της, η άλλη πού την έκρυβε θα σας γελάσω) και αρχίζουν και πίνουν! Ο Σκορσέζε μετά ψαχνόταν τι παίχτηκε.
    Και τώρα λέω (λίγο πολύ) να περάσω και στα ίδια τα βραβεία. Για μένα, πέραν ενός βραβείου για το "Κορίτσι με το Τατουάζ" και την Μέρυλ Στριπ, δεν ήταν κάτι το αναπάντεχο. Ήθελαν δεν ήθελαν έδωσαν το βραβείο καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού στο "the Artist" διότι αν δεν το έκαναν, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τυφώνα αντιδράσεων και η Ακαδημία δεν είναι για τέτοια. Εκεί που αντιστάθηκαν στα polls και την κοινή πρόβλεψη ήταν το βραβείο του Α' γυναικείου ρόλου, που ενώ όλοι θεωρούσαν φαβορί την Viola Davis,το βραβείο πήρε τελικά σπίτι η 17 φορές υποψήφια Meryl Streep. Κοιτάξτε, είμαι μεγάλη φαν της. Στην πραγματικότητα την λατρεύω, είναι η πιο πολυδιάστατη μέσα εκεί. Αλλά το βραβείο άξιζε περισσότερο στην Davis. Η ερμηνεία της Streep σαν Margaret Thatcher είναι αρκετά χλιαρή μπροστά σε αυτήν της Viola Davis.. Όπως κα να έχει το Oscar δόθηκε οπότε εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Με ευχαρίστησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου αντί να δοθεί (και πάλι) στον Αρτίστα, το πήρε ο Woody Allen για το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Αν και η ταινία δεν με τρέλανε (κυρίως γιατί ο Owen Wilson μου χάλαγε την οθόνη) , το σενάριο ήταν αρκετά ευφάνταστο και ευχάριστο! Τι καλύτερο από μια νυχτερινή βόλτα στο Παρίσι με τους πιο διάσημους και ευφυείς καλλιτέχνες;; Κλασσικά μέσα στο σαμποτάζ, ο Άλλεν δεν παραβρέθηκε στην τελετή και άφησε την Ακαδημία να παραλάβει για αυτόν το βραβείο. Για όσους απορούν εδώ, ο Άλλεν έχει παραλάβει επανειλημμένα προσκλήσεις από την Ακαδημία για να γίνει μέλος της, αλλά εκείνος συστηματικά αρνείται όχι μόνο να τις αποδεχτεί αλλά και να πατήσει έστω και τη μύτη του μικρού δάχτυλου του ποδιού του στο Λος Άντζελες.
    Το βραβείο που άξιζε περισσότερο από όλα κατά τη διάρκεια της βραδιάς ήταν αυτό που παρέλαβε ο Christopher Plummer για την συμμετοχή και την ερμηνεία του στην ταινία "The Begginers". Η λαχτάρα του για έναν θείο Όσκαρ φάνηκε στην ατάκα του με το που παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο : " You are two years older than me, where have you been my whole life darling?". Αυτό που άξιζε λιγότερο ήταν το βραβείο καλύτερων κουστουμιών. Δεν μπορείς να έχεις σε μια κατηγορία Αnonymous, Jane Eyre, Hugo και W.E. και να το δίνεις στον Αρτίστα που έβγαλαν όλη την ταινία με δύο κουστούμια και πέντε φορέματα. Αδικίες... Και θέλω να επισημάνω επίσης την 8η φορά που το Χάρι Πότερ σνομπαρίστηκε σε κάθε κατηγορία που ήταν υποψήφιο! Και μη μου πείτε ότι η "Σιδηρά Κυρία" είχε καλύτερο μεικ απ από τον Πότερ γιατί θα σας ξαναβάλω να δείτε 8 ταινίες από την αρχή και μετά να μου πείτε εάν ακόμα νομίζετε το ίδιο! Τέλος, έχω την απορία με ποιο κριτήριο επέλεξαν το Rango σαν καλύτερη κινουμένων σχεδίων ταινία.. Έχω την εντύπωση ότι έχει να κάνει με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντεπ.. Όχι ότι δεν μου άρεσε σαν ταινία, όχι ότι για μένα δεν άξιζε το Όσκαρ, αλλά αυτοί τι να είδαν άραγε; 


Επίσης πήρα το θάρρος και έγραψα μερικές από τις πιο ωραίες ατάκες που έφτιαξαν την βραδιά:


-«Απόψε εύχομαι να διασκεδάσετε γιατί τίποτα δεν αποτελεί καλύτερο αντίδοτο στην παγκόσμια οικονομική από το θέαμα εκατομμυριούχων που δίνουν ο ένας στον άλλο χρυσά αγαλματίδια». Μπίλι Κρίσταλ


-«Τέτοιες στιγμές, είναι που κάνουν τα Όσκαρ να αξίζουν τον κόπο. Μόλις την είδα ήθελα να αγκαλιάσω την πρώτη μαύρη γυναίκα που θα βρω μπροστά μου. Η οποία υπολογίζω ότι από το Μπέβερλι Χιλς που είμαστε, πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 45λεπτών με το αυτοκίνητο.» είπε ο Μπίλι Κρίσταλ μετά το ξέσπασμα σε κλάματα της αφροαμερικανίδας Οκτάβια Σπένσερ όταν παρέλαβε το βραβείο ερμηνείας Β Γυναικείου Ρόλου.


-«Η σχέση ενός σκηνοθέτη με τον μοντέρ του μοιάζει με γάμο» είπε ο Μπράντλεϊ Κούπερ και η συμπαρουσιάστριά του, Τίνα Φέι, συμπλήρωσε: «Και όπως και στο γάμο, έτσι και αυτοί περνάνε όλες τους τις μέρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, παραγγέλνοντας φαγητό από έξω και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες άλλων ανθρώπων.»


-«Η Μέριλ Στριπ έχει κερδίσει το Όσκαρ δύο φορές ενώ ήταν υποψήφια για 17. Πράγμα που σημαίνει ότι για 15 φορές, κάθε φορά που έχανε και κάποια άλλη έπαιρνε το βραβείο, εκείνη έπρεπε να χαμογελάει και να προσποιείται στην κάμερα την χαρούμενη.Νομίζω ότι μόνο και μόνο γι αυτό θα έπρεπε να πάρει ένα Όσκαρ.» - Μπίλι Κρίσταλ





      Ξέρω ότι άργησα υπερβολικά να ανεβάσω το άρθρο αλλά το παλεύω εδώ και μέρες η αλήθεια είναι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη :)