Extremely Tough And Incredibly Intense.

    Πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να την δεις. Γιατί εγώ δεν ήμουν και δυστυχώς πάει το κουτί με τα χαρτομάντιλα. Πέρα από αυτά όμως είναι μια καταπληκτική ταινία που σε μαθαίνει να μην τα παρατάς ακόμα και εάν όλα έχουν τελειώσει. Ο λόγος για το Extremely Loud And Incredibly Close.
    Η ιστορία αφορά ένα εννιάχρονο αγόρι, τον Όσκαρ, ο οποίος μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 εξαιτίας της γνωστής επίθεσης τρομοκρατών στους Δίδυμους Πύργους, πείθεται πως ο μπαμπάς του του έχει αφήσει ένα μήνυμα που περιμένει να ανακαλυφθεί. Ο Όσκαρ στην προσπάθειά του να ανακαλύψει το μήνυμα αυτό, δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση και φιλία με τον ενοικιαστή του διαμερίσματος της γιαγιάς του, έναν μεγάλης ηλικίας άντρα που δεν μιλάει. Ο Όσκαρ πηγαίνει μαζί του από σπίτι σε σπίτι κάνοντας ερωτήσεις προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη κλειδαριά για το κλειδί που ανακάλυψε σε ένα βάζο του μπαμπά του. 

    Ο πρωταγωνιστής, ο 12χρονος Thomas Horn δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του σαν ηθοποιός. Δεν προέρχεται από καμιά οικογένεια με ιστορικό ηθοποιίας. Είναι ένα παιδί που στον ελεύθερό του χρόνο διάβαζε βιβλία και μάθαινε ξένες γλώσσες.  Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι γνώσεων Kids Jeopardy. Ο Thomas κέρδισε 31.800 δολάρια και εντυπωσίασε το κοινό με τις γνώσεις του πάνω στα πιο απίστευτα θέματα. Αυτό φυσικά ήταν μόνο η αρχή. Κάποιους μήνες αργότερα, η οικογένεια του Thomasβρήκε στον τηλεφωνητή του σπιτιού ένα μήνυμα από τη γραμματεία του σχολείου του, το οποίο πληροφορούσε την οικογένεια πως ένα πρακτορείο casting ήθελε να επικοινωνήσει μαζί του. Ο παραγωγός του Social Networl, Scott Rudin, έψαχνε απεγνωσμένα τον μικρό Τhomas για να του προσφέρει έναν ρόλο! Φυσικά ο πατέρας του θεώρησε αρχικά πως επρόκειτο για φάρσα.Γιατροί και οι δύο γονείς του δεν ήξεραν τίποτα για την βιομηχανία του κινηματογράφου, δεν ήξεραν καν τι είναι ένα πρακτορείο casting. Ο ίδιος ο Thomas  παραδέχθηκε πως δεν παρακολουθούσαν πολλές ταινίες.Ήξεραν όμως να αναγνωρίζουν μια μεγάλη ευκαιρία όταν τους χτυπούσε την πόρτα. Ο Rudin και ο σκηνοθέτης της ταινίας Stephen Daldry είχαν δει ήδη περίπου 3.000 παιδιά στην αναζήτηση του ιδανικού πρωταγωνιστή τους. Από τα πρώτα 20 λεπτά της audition του Thomas, ήξεραν πως η αναζήτησή τους είχε τελειώσει. Τα περισσότερα παιδιά-ηθοποιοί χρειάζονται αρκετά χρόνια για να το μεγάλο κινηματογραφικό τους μπαμ. Ο Thomas χρειάστηκε περίπου 7 μήνες, όσο δηλαδή κράτησαν τα γυρίσματα. 

    Ωστόσο, παρόλο που ο Horn δεν είχε καμία εμπειρία και καθόλου γνώσεις υποκριτικής, κατάφερε με κάποιον τρόπο να αποδώσει τα αισθήματα απόγνωσης, κενού και απελπισίας που νιώθει ένα μικρό παιδί το οποίο δυσκολεύεται να βγει στον έξω κόσμο, όταν χάσει το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή του που είχε συνδεθεί. O Tom Hanks και η Sandra Bullock, αν και οι ρόλοι τους δεν είναι πρωταγωνιστικοί, υποδύονται με ακρίβεια και άνεση  τους δραματικούς χαρακτήρες τους, καθώς και οι δύο είναι πλέον κάτοχοι του πολυπόθητου στο σινεμά βραβείου Όσκαρ. Όσο για τον Max von Sydow, τον σουηδό βετεράνο του σινεμά, τα λόγια είναι λίγα. Υποδύεται τον γέρο ενοικιαστή που δεν μιλάει, επικοινωνεί μόνο γράφοντας αυτά που θέλει να πει σε μικρά σημειωματάρια που κουβαλάει πάντα μαζί του.  Ακόμα και αν δεν λέει ούτε την πιο μικρή λέξη, ούτε καν έναν φθόγγο, η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική. Όντας ο εξαφανισμένος παππούς του μικρού Όσκαρ, τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει στις έρευνές του για το κλειδί που του άφησε ο πατέρας του. Ο Max von Sydow είναι μια τρανή απόδειξη ότι ο πόνος δεν χρειάζεται λόγια και πράξεις για να εκφραστεί, αλλά μόνο ένα βλέμμα αρκεί για να εκπληρώσει τον σκοπό του. 
    Σε σκηνοθετική άποψη, το Extremely Loud and Incredibly Close είναι μία άρτια ταινία, με ελάχιστα σκηνοθετικά κενά και λάθη. Ο Stephen Daldry ανακαλύπτει υπέροχες τοποθεσίες μέσα στη Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα δείχνει με μοναδικό τρόπο την τραγωδία των Δίδυμων Πύργων. Δίνει τις σωστές οδηγίες στον μικρό Τόμας ώστε να εκφράσει τα σωστά συναισθήματα με την σωστή μέθοδο. Αυτό που σε συνεπαίρνει περισσότερο είναι η μουσική, η οποία σε γεμίζει συναισθηματικά και σε συνδυασμό με τις δραματικές σκηνές σε κάνει να θέλεις ακόμα πιο πολύ να κλάψεις (τουλάχιστον σε μένα λειτούργησε). Στο σύνολό της είναι ένα φιλμ που σε συγκινεί, σε κάνει να νιώθεις πως ήσουν και εσύ μέσα σε μια οικογένεια που έχασε ένα αγαπημένο της πρόσωπο χωρίς λόγο, όπως ο μικρός Όσκαρ. Ορισμένες από τις κριτικές που δόθηκαν για την ταινία αυτή διαμαρτύρονταν για τον τρόπο που χρησιμοποιούσε την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου σαν εξήγηση της αγοραφοβίας και του αυτισμού ή του συνδρόμου Άσπεργκερ του Όσκαρ (αυτά δεν δηλώνονται ξεκάθαρα στην ταινία, απλά γίνονται κατανοητά από τις ενέργεις του παιδιού και την δυσκολία του να πάρει, για παράδειγμα, το μετρό). Σαν ον όμως με ελευθερία σκέψης θα διαφωνήσω κάθετα με την άποψη αυτών των κριτικών και θα δηλώσω την δική μου γνώμη. Η χρήση της τραγωδίας των Δίδυμων Πύργων γίνεται καθαρά και μόνο γιατί έχει υπάρξει το μεγαλύτερο πλήγμα στις Η.Π.Α. και εκατομμύρια οικογένειες θρήνησαν μέλη τους. Ήταν το πιο απλό παράδειγμα οικογενειακής τραγωδίας και απώλειας που μπορούσε να γίνει κατανοητό από κάθε άτομο στη Γη. Δεν είχε σκοπό να προσβάλει κανέναν, ούτε να χρησιμοποιήσει το γεγονός σαν αποδιοπομπαίο τράγο. 
    Αυτά είχα να πω. Όσοι πείθεστε, feel free να δείτε την ταινία. Αξίζει. Στα μάτια μου, τουλάχιστον.