Ευχάριστη αλλαγή πορείας του Martin

    Μετά από 13 συνεχόμενες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Leonardo di Caprio και μετά από 52 χρόνια σκηνοθεσίας, ο Scorsese έκανε επιτέλους την αλλαγή στη ζωή του. Σκηνοθέτησε την πρώτη του παιδική ταινία αλλά ταυτόχρονα και την πρώτη του 3D ταινία το 2011. Και το όνομα αυτής: Hugo.

    Ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά και να ξεκινήσω από την υπόθεση.Το στόρι έχει ως πρωταγωνιστή τον Hugo Cabret, ένα ορφανό 12χρονο αγόρι που ζει μέσα στους τοίχους του σιδηροδρομικού σταθμού του Παρισιού κατά τη δεκαετία του 1930 και επιδιορθώνει κρυφά τα ρολόγια του σταθμού. Ζώντας μέχρι τα 11 με τον πατέρα του, που ήταν τεχνικός ρολογιών και περίπλοκων μηχανών και εξαρτημάτων, έχει  μαθητεύσει κοντά του και έτσι κάνει την δουλειά του εξαφανισμένου θείου του στον σταθμό των τρένων. Στόχος του είναι να επισκευάσει έναν μηχανικό άνθρωπο που μπορεί να γράφει, ένα όνειρο που είχε μαζί με τον πατέρα του και δεν κατάφερε να το πραγματοποιήσει, εξαιτίας της πυρκαγιάς που σκότωσε τον τελευταίο. 

    Τριγυρνώντας μέσα στον σταθμό (και προσπαθώντας σχεδόν κάθε φορά θα έλεγα να μην συναντήσει τον επιθεωρητή Sacha Barron Cohen που συλλαμβάνει και στέλνει ορφανά στο ορφανοτροφείο) πέφτει πάνω στον άνθρωπο που έκλεβε για πολύ καιρό στο μαγαζί με τα παιχνίδια. Σιγά σιγά ο Hugo ανακαλύπτει την δυστυχία του και μαζί με την προστατευόμενη του μαγαζάτορα αποφασίζει να βρει τι είναι αυτό που τον καταθλίβει και να τον βοηθήσει, και έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται δυο όμορφες σχέσεις. Η μία είναι αυτή του Hugo με τον καταστηματάρχη που στην αρχή δεν φαίνεται και τόσο όμορφη, αλλά γίνεται όλο και καλύτερη όσο η ιστορία κυλάει. Η δεύτερη είναι η σχέση του Hugo με την δραστήρια βαφτισιμιά του καταστηματάρχη, Isabelle. Όσο περνάει ο καιρός και όσο συνεχίζονται οι έρευνες του Hugo και της Isabelle, ανακαλύπτουν ότι ο καταστηματάρχης υπήρξε ένας διασημότατος σκηνοθέτης, παραγωγός και πρωταγωνιστής ταινιών, ο οποίος εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αποφασίζουν λοιπόν να του δείξουν ότι δεν έχει ξεχαστεί από τον κόσμο και πως δεν υπάρχει λόγος και ο ίδιος να προσπαθεί να αφήσει πίσω το παρελθόν του, αλλά αντίθετα να το θυμηθεί με χαρά και να το κρατήσει σαν μέρος της ζωής του.

    Στο σύνολό της είναι μια από αυτές τις ταινίες που βλέπεις και αισθάνεσαι μεγάλη χαρά και ζεστασιά όταν την παρακολουθείς και μια μικρή στενοχώρια όταν τελειώνει. Από το τέλεια επεξεργασμένο Παρίσι του 1930 μέχρι την μουσική και τα χρώματα, το Hugo είναι μια από τις πιο ωραίες και άρτια σχηματισμένες ταινίες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Και δεν είναι και πολλές , σας το εγγυώμαι. Δύο πράγματα μόνο με απογοήτευσαν στην ταινία. Το πρώτο ήταν όταν κατάλαβα από μία από τις τελικές σκηνές ότι μάλλον η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο. Δυστυχώς, δεν διαψεύστηκα. Είναι μεταφορά του βιβλίου "The Invention of Hugo Cabret" που γράφτηκε από τον Brian Selznick. Τουλάχιστον είναι αστείο πώς αποφασίστηκε να γίνει αυτό το βιβλίο χολυγουντιανή ταινία. Η 12χρονη (Θεέ και Κύριε) κόρη του (70χρονου φέτος!) Scorsese διάβασε το βιβλίο και μια ωραία πρωία  πέταξε την ατάκα στον πατέρα της : "Γιατί δεν κάνεις αυτό το βιβλίο ταινία;" Να είσαι καλά, μικρό κοριτσάκι, να διαβάσεις πολλά τέτοια βιβλία και να έχεις τις φαεινές ιδέες να τις προτείνεις για ταινία στον μπαμπά σου. Θα κάνεις πολύ κόσμο χαρούμενο, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Το δεύτερο πράγμα που με στενοχώρησε ήταν ότι ο σεναριογράφος από ένα σημείο και μετά έδωσε βάση στην ιστορία του George Melies (ο καταστηματάρχης και πρώην σκηνοθέτης) και παραγκώνισε τον μικρό Hugo. Δεν του είπε κανείς ότι η ταινία λέγεται Hugo και όχι George; Όπως και να έχει, σε μπερδεύει διότι δεν ξέρεις ποιανού ιστορία να παρακολουθήσεις. Του μικρού ορφανού αγοριού που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει το ορφανοτροφείο και να βοηθήσει έναν δυστυχή γέρο ή του Melies που επιχειρεί να σβήσει με πόνο το παρελθόν από το μυαλό του και να συνεχίσει να ζει;

    Η κάμερα του Σκορσέζε κινείται σα φίδι όταν τρυπώνει μέσα στους τοίχους του σιδηροδρομικού σταθμού όπου ζει κρυμμένος ο νεαρός πρωταγωνιστής, ενώ η όμορφη φωτογραφία με τα χρυσαφιά χρώματα και τους μπλε νυχτερινούς τόνους και το μεγάλο βάθος πεδίου, δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα. Ο πρωταγωνιστής Asa Butterfield θεωρείται ήδη, στην ηλικία των 14 ένας επαγγελματίας ηθοποιός με μεγάλο εύρους ταλέντου, και θα ήταν αδιανόητο να διαφωνήσω έστω και ελάχιστα με αυτή την άποψη. Όποιος δει την ταινία θα καταλάβει. Ο βετεράνος του σινεμά από την άλλη Ben Kingsley που υποδύεται τον George Melies ενσαρκώνει με μαεστρία τον ρόλο του Γάλλου πρωτοπόρου στο σινεμά. Τώρα, για το κοριτσάκι, την νέα μικρομεγάλη (14 και αυτή) του Χόλυγουντ Chloe Grace Moretz, είτε ήταν στην ταινία είτε δεν ήταν, για μένα δεν θα είχε καμία απολύτως διαφορά.

     Αυτό που με συνεπήρε περισσότερο στην ταινία, εκτός από το χιονισμένο Παρίσι εννοείται, είναι η μουσική που δημιούργησε για την ταινία ο λατρεμένος Howard Shore (δες "Επκίνδυνη Μέθοδο, κι εκεί έσκισε). Ήταν ένα music score που ταίριαζε ακριβώς σε μια οικογενειακή ταινία με περιπέτεια, πόνο και χαρά, συνδυάζοντας άψογα στοιχεία γαλλικής μουσικής χρησιμοποιώντας το ακορντεόν και το βιολί σε μουσικά κομμάτια που σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι στο Παρίσι.Αχ... Όπως και να έχει ελπίζω να κερδίσει τα όσκαρ που του αξιζουν! Όχι βέβαια και τα 11, καλό θα ήταν να μοιραστούν. Έχω να σας πώ ότι θα παρακολουθήσω live τα Oscar (καλώς εχόντων των πραγμάτων) και το πρωί θα έχω πολλάαααα να πω.